Vliegangst

Weer terug op eigen bodem. Fijn om terug te zijn na een vakantie, dat is een goed gevoel. Thuis zijn en een thuis hebben.

Vriendin had enorme vliegangst. Ik houd er ook niet van maar haar angst was vele malen groter dus al mijn gedachten en gevoelens had ik tijdelijk elders geparkeerd. Tot gisternacht. De angst sloeg toe. Vriendin had nergens last van gelukkig. Wat haar betreft boeken we de volgende al weer. Wat mij betreft ook maar wat vind ik het vreselijk. Met mij heel veel anderen, dat weet ik. Gaat dat ooit wennen? Ik heb geen spijt want ik vertoefde 12 dagen in een heerlijk land met elke dag zomer. Die beloning is het waard.

Vliegen blijft voor mij een zo onwerkelijk ding. Zo’n enorm gevaarte, al die mensen opeen gepropt. Die rotvaart die het maakt om op te stijgen en dan ineens boven de lichtjes zweven. Gelukkig zijn er de stewardessen die glimlachend rondlopen. Maar wat een vak is dat? Ik heb het nooit willen worden maar hoeveel meisjes hadden dat niet hoog op hun verlanglijstje staan? En dan ben je dat en dan loop je in een veel te smal gangpad waar mensen amper kunnen bewegen om hun geld te pakken als ze iets te eten willen betalen. Of mensen die strak van de zenuwen beginnen te grommen en brommen. Dan ben je op de plaats van bestemming en heb je drie kwartier om de zooi op te ruimen die iedereen achterlaat en ontvang je de volgende groep weer. Het is werken in de horeca, in de zorg, in de opvang op kilometers hoogte, in een onaangename temperatuur met kleding die je niet zelf hebt uitgekozen. Want groen staat niet iedereen.

Terug op Schiphol zie je hoe goed alles in Nederland geregeld is. Op Kreta was het een grote chaos. Rijen, rijen mensen die zenuwachtig met karretjes tegen elkaar aanrijden. Wij waren ruim op tijd maar moesten uiteindelijk toch nog rennen omdat er op ons gewacht werd. Waar dan? Hoe dan? Waar staat dat dan?

Maar verder heeft Kreta bijna alles om jaloers op te zijn. Hier, de kachel aan maar de warmte van binnen blijft nog wel even.

4 reacties

P.H.M van de Kletersteeg 19 september 2011 at 16:14

Uit de arme tijd: dan kom je de hele wereld over…
uit de begin van de welvaart; goede baan en misschien die piloot
Later; die piloot moet!!!!
Daarna een weekend in Tokio brengt een vermogen op aan verblijfkosten.

kreta=vakantie= niet werken alleen potverteren.Dat geeft een onwerkelijk beeld van de dagelijkse realiteit.
Daarnaast is het er meestal mooi weer.

Reply
Simen Vrederat 19 september 2011 at 15:55

Hebben de meeste meisjes niet eerder die “knappe piloot” op hun verlanglijstje staan en niet zozeer het baantje ?
Bij vliegangst kan ik mij niet veel voorstellen.
Tenzij je erg veel turbulentie hebt en bij het raam pal op de vleugel zit te kijken. Dat gebeurde mij slechts éénmaal en er is niks van blijven hangen.
Als je je fantasie maar even uitzet en je niet voordurend bewust blijft dat je min of meer aan het zeilen bent bij windkracht 10 op zeven kilometer hoogte. Je moet er niet aan denken..
Nee precies, dat moet je niet

Reply
HansA 19 september 2011 at 12:44

Marijke ik zal je hier aan houden. hahaha

Reply
Marijke 19 september 2011 at 12:12

Wat moed betreft sta ik meestal achterin de rij. Ik ben niet zo’n held. Maar gek genoeg heb ik dat niet met vliegen. Waarschijnlijk door mijn verwondering en fascinatie (hoe bestaat het dat zo’n bakbeest de lucht in gaat) heb ik geen plaats voor angst. Gekke geluiden in het vliegtuig, daar schrik ik ook best even van, om er vervolgens achter te komen dat het toilet werd doorgespoeld, pffff …. Ik geef me eraan over dat ik toch niet naast de piloot kan zitten om mee te kijken. Ik denk dat manlief hem benijdt … in de auto ben ik altijd co-piloot, tot grote ergernis van hem. En laat hem soms zó schrikken dat er bijna ongelukken ontstaan …. Misschien moet ik voortaan geblinddoekt naast hem gaan zitten in volledige overgave!

Reply

Laat een reactie achter

Deel dit met jouw vrienden