Gisteravond was bij Pauw en Witteman een Belgische moeder te gast. Haar twee kinderen zijn jaren geleden ontvoerd. Het dochtertje werd verkracht en vermoord, het zoontje is nooit meer terug gevonden. Nu twintig jaar na dato heeft moeder besloten om haar zoontje dood te verklaren. Het is een eenvoudige, warme vrouw die haar verhaal vertelt. Waar haalt een mens nog zoveel warmte vandaan na zoveel kilheid?
Als haar gevraagd wordt waarom ze die keuze heeft gemaakt zegt ze: ‘om mijn kinderen te eren. Om mijn zoon de vleugels te geven eindelijk weg te kunnen vliegen’.
Een ontroerend mooie uitspraak vond ik dat. Een die blijft hangen en waar je wakker mee wordt.