We hebben een gezellig etentje in Kijkduin. De schrijfgroepvrouwen. We praten over kinderen. Vier van de vijf hebben inmiddels (bijna) volwassen kinderen en dat brengt zorgen met zich mee. De zorgen zijn van nu, van deze tijd. Want het gaat over werk, neen, het gaat over ‘geen werk’. Over een studie afgerond hebben en geen werk vinden binnen die richting. Ook geen uitzicht hebben op dat werk.
Dat is even anders dan in onze tijd. Niet alleen was er toen werk maar waren de normen en waarden ook nog zo, dat je werken wilde. Dat je (veel) geld wilde verdienen met werk van betekenis. Je studeerde wat je wilde en vond daar nog een baan in ook. Met een behoorlijk salaris. Tegenwoordig is het anders. Want er is geen werk maar de behoefte aan werk, vanuit die gedachte ‘werk, huisje, boompje, beestje’ bestaat niet meer.
Steeds vaker hoor je sommige jongeren zeggen dat ze niet zo nodig die baan met dat geld willen hebben. Ze willen vooral genieten en gelukkig zijn. Doen waarvoor ze gemaakt zijn. Hun talenten gebruiken en benutten. Vijf dagen werken? Nou, vier, hooguit. Er moet nog tijd overblijven voor vrienden, voor leven. Want leven zoals wij dat doen, nee, dat willen ze niet. Dat is geen leven: werken voor bazen die zichzelf over onze ruggen willen bewijzen?
En die jongeren brengen ons in de war. Zijn wij nou zo gek? Zijn zij het? Hebben ze niet een beetje gelijk over dat geld en de zorg, en over genieten en talent? We morrelen wat van binnen, we pruttelen met goed bedoelde adviezen en willen dat zij ook het ‘gewone leven’ leven, dat ze op hun pootjes terecht komen. Maar wat is dat? Op hun pootjes? Hun eigen pootjes toch zeker, zeggen ze.
En wij, volwassenen met zoveel werkervaring, levenservaring, weten het even niet meer. Want ervaring met ‘vrijheid’ hebben we niet zo. Ja, vrijheid binnen kaders die we geaccepteerd hebben met z’n allen. Maar zij doen er niet meer aan mee.
Nu alleen nog de kaders veranderen want anders wordt het toch echt een probleem.
Vijf vrouwen, vijf zorgen. Want hoewel ik geen kinderen heb, deel ik de zorgen wel.