Verwend nest

Dit was mijn cadeau voor mijn verjaardag. Zelf gewild, gevraagd, gekregen. Een fitbithorloge waarmee ik heel veel kan. Stappen tellen, hartkloppen volgen, conditie meten, slaap in beeld brengen. Wie wil dat niet?

Vriendin heeft onderhand een klein verjaardagstrauma opgelopen wat mij betreft. Of is het een ‘juistecadeautrauma’? Menig cadeau verliest bij mij de glans na het uitpakken en dat is een vrij lullige eigenschap van mij, niet van het cadeau. Vriendin constateert al op dag twee dat ik het horloge niet draag. En om het horloge zijn werk te laten doen moet het gedragen worden aan de pols van de eigenaar. Daar zit wat in. Ik beloof dat ik het echt, echt ga proberen.
Alleen die zin al! Maar eigenlijk heb ik geen horloge nodig om te weten hoeveel stappen ik heb gezet of om te zien hoe ik geslapen heb. Mijn lijf zegt genoeg.

Miscadeaus

Ik het vele cadeaus ontvangen waarmee Vriendin later vooral haar voordeel kon doen. Die koffiemachine… geef mij maar Senseo (toen heh, inmiddels heb ik een machine die Senseo verslaat). Prachtige buddha to buddahoorbellen waarmee ik later mijn schoonzusje blij kon maken. Een mini espressoapparaatje dat ongebruikt in de kast staat en waardoor Vriendin letterlijk onderuit is gegaan op de fiets. Een prachtig vest dat dan toch gemeen kriebelt, waar Vriendin wel tegen kan.
Ik kan eindeloos doorgaan. Maar het maakt mij geen leuker mens en mijn punt is wel gemaakt, denk ik.

Moeder

Terwijl ik dit bespreek met Vriendin denk ik aan mijn moeder. Wij kinderen, deden ons best om haar ‘blij’ te maken door het geven van cadeaus. Maar de teleurstelling was altijd zichtbaar in haar ogen. Het duurde heel lang totdat ik me realiseerde dat ‘mijn moeder niet blij te maken was’. Niet hiermee in ieder geval. Een trieste en te late constatering en nu plotseling ook confronterend, want ben ik niet blij te maken dan? Draag ik hetzelfde ongeluks-gen als mijn moeder? Heb ik er niets van geleerd en helpen die pillen dus eigenlijk niet? Moet je mij dus maar geen cadeau meer geven?

Zo zit het dus ook niet. Ik verlang naar cadeaus. Maar wat ik wil ontvangen is niet te geven, niet in te pakken, niet te koop. Als een kind draag ik nog steeds het verlangen in me naar het cadeau dat mij doet stralen, vanuit het hart, vanuit mijn ziel. Een cadeau dat mij, mij openbaart. Mij doet ontwaken. Mij doet zijn wie ik ben. Vervult is misschien wel het beste woord.

Blij, blij, blij

Een dag na mijn verjaardag krijg ik een kaartje van A, een dierbare vriendin van toen en nu. Zij schrijft woorden die mij raken. Ik ben dankbaar voor haar woorden en voor haar liefde.
Mijn tweelingzus stuurt via een app een tijd geleden een boodschap die mij ontroert, zo mooi en intens en onverwacht.
Vriendin die mij dagelijks met heel veel warmte begroet omdat ze gewoon blij is thuis te zijn.
Ik ontvang reacties op mijn blogs, liedjes, gedichten die mij op hartniveau blij maken. Een optreden dat een succes is, een lied dat mij doet huilen, een stem die mij doet trillen. Het gevoel dat ik iets te geven heb dat er toe doet en dat ik genoeg ben om te mogen geven.
Een blog dat weer geschreven is.

Die dingen dus. Geen dingen dus.