Verward, verbijsterd, verontrust, verdrietig

In heel de corona-tijd vind ik deze week de lastigste tot nu toe. We mogen plotseling weer veel, sommigen mogen heel veel, anderen heel weinig en we worden geacht als volwassen mensen te reageren en verantwoordelijkheid te dragen.

Verward

Ik hoorde het mezelf gisteravond hardop zeggen: ‘hier begrijp ik echt niets van’. Dat was nadat Rutte ons vertelde dat we toch op vakantie mogen. Ik denk het ook als ik hoor ‘we hebben het virus redelijk onder controle’.
Ik heb helemaal geen vertrouwen in redelijke controle. Waarom nu wel en vorige week niet? Waarom niet even twee weken afwachten wat de massale demonstraties van deze week in ons land op virusgebied teweeg gaan brengen? Stel dat er over een paar weken geen nieuwe besmettingsgolf komt? Dat zou reden zijn om opgelucht adem te halen. Maar zo ver is het nog niet.

Verbijsterd

Ik had eerst te doen met Femke Halsema. Al dat gezeik weer over haar groenlinkse aanpak en het recht van de sterkste als je Amsterdammer bent. De enorme opkomst bij de demonstratie was prachtig en imponerend maar het was ook verontrustend slecht nieuws. Verbijsterd was ik om haar reactie in diverse praatprogramma’s zoals Op1. Wat een verademing zou het zijn als zij (iemand) zou zeggen: ‘het was een complete onderschatting en dat hadden we, had ik, anders moeten aanpakken. Ik bied mijn excuus aan, aan iedereen die zich in deze tijd, soms tegen wil en dank, wel aan de regels hield.’

Maar dat zei ze niet. Net zoals het hoofd van de Amsterdamse Politie gisteravond bleef zij hangen in een warrig verhaal over escalatie en recht van demonstreren. Die kille arrogantie van bestuurders ben ik zo zat. Alles om geen gezichtsverlies te lijden terwijl dat juist is wat er gebeurt.

Verontrust

Verontrust ben ik als wetenschappers over elkaar heen duikelen om hun gelijk te halen. Een gelijk dat voor iedereen anders is en ook nog eens wetenschappelijk onderbouwd…
Verontrust dat een Maurice de Hond zich mengt in het virusgekonkel maar onderhand steeds meer gelijk lijkt te krijgen. Verontrust ben ik als alles weer zo vreselijk normaal lijkt terwijl in mij alles in de war is. Wie haalt ons uit de knoop?

Verdrietig

Verdrietig als ik lees dat op 42 jarige leeftijd Marc de Hond (zoon van) is overleden aan kanker. Een mooi en dapper mens die midden in deze corona-tijd zijn eigen strijd moest strijden.

En hoewel niemand verdrietig wil zijn vind ik het ver weg het meest heilzame wat ons kan overkomen. Verdriet is zacht en helend. Verdrietig zijn maakt je klein en eventjes weerloos in een wereld waar we niets meer van begrijpen.
Verdriet haalt mij uit de knoop.