Het is weer zo’n maandag. Zo’n maandag na een te druk weekend dat je denkt: ahhhgggg.
Mijn collega is jarig geweest en een goede gewoonte is om dan wat slingers boven zijn bureau te hangen. Had ik dat nu vrijdag gedaan, toen hij er niet was, maar nee. Vergeten. Dus besloot ik om vandaag een half uur eerder te gaan. Wat is een half uur, zal je denken? In mijn geval, ik begin om 7.30 uur betekent dat nog vroeger op.
Laat ik me nu verslapen. Een half uurtje maar, maar toch. Bij elkaar moet ik dus een uur zien goed te maken en laat ik het meteen zeggen: dat is eigenlijk geen probleem.
Ik sta altijd heel vroeg op, heb zo mijn rituelen die mijn dag in goede banen moeten leiden. Daar hoort bij: uitgebreid koffie drinken, mijn email checken, mijn ipad vasthouden, hondje aaien, zitten, koffie, kusje, enz.
Dus vanmorgen een half uur eerder op het werk, slingers opgehangen, collega gezoend. En nu!
Nu wordt mijn dag niet meer wat het had kunnen zijn. Mijn collega is niets vermoedend aan het werk. Hij moest eens weten hoe ik heb moeten lijden om die lullige slinger boven zijn hoofd te hangen. Hoe ik met een plakbandje de gescheurde vlaggetjes aan elkaar geplakt heb. Hoe ik balancerend op een wankele stoel geprobeerd heb de uiteinde van een slinger tussen de plafondtegels te verstoppen. Hoe toen mijn plakband op was.
Ik moet nu koffie!
2 reacties
Waarschijnlijk weet ie nu wel hoe je hebt moeten lijden 😉
hmm heel herkenbaar! De gedane moeite wordt zelden gezien. Een bakkie troost helpt.