We hebben een workshop met onze eigen schrijfgroep bij een schrijfster thuis. We verheugen ons er op ook al verliepen de voorbereidingen niet soepel. Want we kregen ineens te horen dat het geen workshop alleen voor ons was maar een masterclass met meerdere deelnemers. Dat wilden we niet. Degene die het organiseerde mailde daarop de docente en daarna ons met het goede nieuws dat het helemaal goed zou komen.
Als we de woning binnenkomen zitten op de bank een oudere en een jongere man. We denken allemaal, blijkt later, ‘goh, zeker haar man en zoon die even een bakkie meedoen.’
Als de docente daarna haar masterclass begint en de mannen blijven zitten, vermoeden we dat het een andere middag wordt dan wat wij bedacht hadden. Tijdens de behandeling van veel theorie zie ik enkele dames ongemakkelijk heen en weer schuiven, wordt er gegeeuwd, naar buiten gekeken en worden er blikken gewisseld die meer zeggen dan duizend woorden zouden doen. Wat te doen? Die mannen kunnen er niets aan doen. De docente ook niet. Zij doet wat van haar verwacht mag worden: ze geeft les en heeft veel tijd besteed aan het doornemen van onze manuscripten en aan het voorzien van commentaar.
Later in de middag krijgen wij ons ‘eigen werk’ terug. Als we op de teruggeven kopij grote kruizen ontwaren, van boven naar beneden, op bijna elke bladzijde, zakt de schrijversmoed bij sommigen in de schoenen. De theorie gaat daarna verder en bij het zien van de enorme stapel die nog doorgenomen moet worden, krijgen we heel zin in wijn.
Later, op een terras in een heerlijk zonnetje en met een Pinot Grigio flonkerend in het glas, proberen we te achterhalen wat er fout is gegaan. De vrouw die het organiseerde leest het mailtje voor waarvan zij dacht dat het allemaal goed zou komen. De eerste zin in de e-mail van de docente luidt: ‘Ik ga ze mailen en uitleggen… ‘. Belangrijk in deze zin is het woordje ‘ze’. Want wie zijn ‘ze’. Zijn ‘ze’ de vrouwen van de schrijfgroep of zijn ‘ze’ de andere deelnemers?
Misschien begrijpen jullie, lezers, hier niets van maar de betekenis die aan het kleine woordje ‘ze’ werd gegeven was aanleiding van misverstand op misverstand. Hoezo, schrijven is een vak? Hoezo, lezen is een vak? Dat hebben we toch maar mooi geleerd deze dag. En dat grote kruizen uiteindelijk kunnen leiden tot een slappe lach waarbij de tranen over de wangen rollen was een welkome bijkomstigheid.
Als ik dan vanmorgen lees dat iemand van ons, de kritiek die zij ontving op haar tekst, op facebook omschrijft als: ‘het werd goed ontvangen’, belooft dit wederom een leuke dag te worden.
Alle overeenkomsten tussen bestaande personen, personages en situaties in dit verhaal berusten op louter toeval.