Ik kan het niet helpen. Zodra ik als passagier instap in een auto, vallen mijn ogen dicht. Het maakt niet uit waar de auto rijdt en hoe de auto rijdt. Het maakt ook niet uit of de dag is begonnen of gaat eindigen: na twee intense geeuwen ben ik weg.
Mijn zus wil van dat ludieke moment een foto maken. Slapende zus op achterbank of zoiets. Half in slaap hoor ik Vriendin tegen haar zeggen: ‘Oei, daar is ze niet blij mee’.
Na weer te ontwaken, bereidt Zus mij voor. ‘An, het is echt een erge foto, ik doe hem weg.’ Dan maak ik echt een onmogelijke vergissing. Ik zeg: ‘laat eens zien’ en bezorg mezelf vanaf dat moment een trauma voor het leven. Wat ben ik afgrijselijk lelijk en mensonterend monsterlijk als ik slaap en wie heeft mij in die positie gezien: hoofd voorover, mond negentig graden in het negatief getrokken, mijn gezicht binnenstebuiten getrokken?
Zus verwijdert definitief de foto van haar toestel. Bij mij kan dat niet meer. Het plaatje heeft zo veel indruk gemaakt dat ik aan een boerkini ga denken. De dagen er na let ik op het gedrag van Vriendin. Kijkt zij anders naar mij? Neemt ze afstand? Wil ze scheiden?
Ze heeft het niet gezegd. Integendeel.
Voor mij zijn er twee oplossingen. Nooit meer slapen als de zwaartekracht ongenadig hard toe kan slaan of sparen voor een grondige renovatie.
Je begrijpt het wel: geen foto bij dit stukje.