Gisteravond: een etentje met vijf vrouwen. Het gesprek ging eigenlijk heel veel over… voetbal. Was je een buitenstaander dan had je waarschijnlijk het hele gesprek afgedaan als 1 grote grap. Maar, lieve buitenstaander, het is geen grap. Daar zaten wij, vrouwen van zekere leeftijd, met een fanatisme in onze mimiek, in onze woorden, in onze gebaren. Er waren aan ons, daar waren we van overtuigd, goede voetballers cq trainers verloren gegaan. We zijn allemaal te vroeg geboren met talenten waar de tijd niet rijp voor was. Daar zitten we dan. In beroepen waarin we heus wel iets kunnen betekenen, heus wel. Maar het is niet die droombaan waar we nog steeds naar verlangen.
Ik vrees dat het niets meer gaat worden met onze voetbalambities. Verder dan heel hard schreeuwen en juichen komen we niet. Gelukkig heb ik persoonlijk nog een aantal dromen die ik nog niet zal opgeven. Want niemand mag nu al op de reservebank.
1 reactie
Goed opgeschreven, mooi verwoord