1 januari 2019. Een heel nieuw jaar ligt voor mij als een blank papier. Zo’n papier waarvan je het zonde vindt om er op te schrijven, om fouten te maken, om onvolkomenheden te veroorzaken. Liever laat ik het wit en leeg. Dan kan er niets fout gaan ook.
Ik weet niet hoe het bij jullie is maar voor mij is er geen avond die langer duurt dan een oudejaarsavond. De minuten tikken voorbij alsof ik elke seconde, en niet alleen de laatste tien van het oude jaar, hardop mee moet tellen. Alsof ik wacht op iets wat nooit gaat gebeuren. Een wonder? Het licht?
Sterren staren
Altijd zijn er mensen om me heen waar ik van houd en die van mij houden. Daar ligt het niet aan. Rijkdom die nooit gewoon zal worden. Maar diep in mij verstopt zit er een heel klein meisje dat met sterretjes in haar hand met open mond naar de lucht wil staren. Om daar het goede te zien.
Verlepte oliebollen
Vorig jaar hadden we op nieuwsjaarsdag geen oliebol in huis. Dat is eigenlijk ondenkbaar. Bij nieuwjaarsdag hoor je met een katerig gevoel in een verlepte oliebol te happen. Dus dit jaar hebben we oliebollen voor nieuwjaarsdag gekocht. Ze lijken in de verste verte niet op de oliebollen die mijn vader bakte. De appelflappen al helemaal niet. De flappen die je tegenwoordig kan kopen zijn suikerbommen waar je de appel amper nog proeft. Maar zo’n zelfgemaakte appelflap. Zo’n slappe. Heerlijk.
Ach, misschien verlang ik gewoon weer terug naar het plaatje van vroeger. Naar onschuld, naar niet beter weten.
Vandaag leef ik nog even een dag van niets. Lekker niets.
2 reacties
Ik wens je een jaar waarin je ergens tussen iets en niets van het jouwe mag houwen.
Wat mooi en lief. Dank je wel. Voor jou ook een heel mooi jaar!