Verjaardag

Ik ken een man die half december altijd tegen mij zegt: ‘He, An, nog een maandje, dan hebben we het weer gehaald. Jij wat eerder, maar kan je het je voorstellen, nog een maandje.’ Hij geeft me dan een vriendelijk tikje tegen mijn schouder en kijkt met met zijn trouwe ogen aan waaraan af te lezen is dat wij iets gemeen hebben. We zijn ook even oud, hij en ik. Vandaag ben ik aan de beurt (en mijn lieve tweelingzus), we zijn jarig.

Doordat deze man zo enthousiast elk jaar mij er aan herinnert dat het weer zo ver is doe ik het meestal af met een schouderophalen. We gaan daar toch niet als twee mensen van middelbare leeftijd (vrrrreselijk) elkaar juichend in de armen vallen. Maar, eerlijk is eerlijk, zijn enthousiasme zorgt voor mijn remming. Want heimelijk vind ik het nog steeds leuk om jarig te zijn. Dat gevoel van vroeger is er niet meer. Dat gelukzalige gevoel dat je dan op zo’n dag kon overvallen. Waar je zelfs wakker mee werd. Het ik-ben-jarig-gevoel!
Dat gevoel diep in je buik van totale blijheid. Had dat te maken met cadeautjes? Die zijn er nog steeds. Wel dat mijn zusje en ik dan in mooie kleren samen naar school liepen. Hand in hand samen jarig te zijn. Dat gaf de meeste blijheid. Het samen vieren van onze dag.

Dat is nog steeds zo. Vanavond vieren we het weer samen. Natuurlijk met onze partners maar vooral samen. Lopen we in gedachten weer even hand in hand.