Vergeet mij niet. Een prachtige bloem, een prachtige zin. En wij zullen haar, zolang het kan, inderdaad niet vergeten maar zij is het wel kwijt. Steeds iets meer, steeds onbegrijpelijker wordt de wereld om haar heen. Dat leidt tot pijnlijke situaties maar vaker ook tot hilarische situaties.
We vieren gisteren de verjaardag van de moeder van Vriendin. De kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen zijn erbij. Dat klinkt als heel veel maar het is een overzichtelijk groepje van dertien personen. Moeder wordt 87 en dat kan ze niet begrijpen. Ook niet dat ze cadeautjes krijgt. Nog voordat het cadeautje is uitgepakt zegt ze: ‘Ik schaam me dood, jullie maken het echt te gek.’ Ze krijgt (zoals bijna elk jaar) een horloge dat bling, blingt. Als we vragen om het ons te laten zien kijkt ze verbaasd naar het paarse horloge. Hoe komt ze daar nu toch aan?
Bij de Chinees vraagt ze herhaaldelijk wie iedereen is. Haar eigen kinderen herkent ze nog vaag maar die aanhang, verre van. Aan Vriendin vraagt ze voor de twintigste keer of ze een man heeft. Vriendin ontkent. ‘Lummeltje’, zegt moeder liefkozend. Moeder stoot H. aan en kijkt naar mij. Wie of dat is. H. noemt mijn naam. Bij wie ik dan hoor, vraagt moeder. H. zegt: Bij Vriendin. En omdat Moeder er van overtuigd is dat Vriendin heus wel een man heeft zegt ze: ‘Oh, dan is het haar schoonmoeder zeker’.
Dan wijst Moeder naar de grote man die naast mij zit. ‘Wie is dat?’ H. zegt ‘dat is mijn man’. Moeder mompelt: ‘nou, jij neemt het ook niet meer zo nauw’. Zelfs de tafel naast ons barst in lachen uit. Zonder dat je er iets aan kan doen, ligt je hele familiehebben en houwen op straat. Als iedereen een heet doekje krijgt aangereikt om de handen schoon te maken, laat moeder haar doekje met een gil vallen. ‘Heet’, zegt ze, ‘wat moet ik er mee’. En omdat wij het ook niet meer weten, vliegen binnen de kortste keren de doekjes over tafel, want we kunnen niet blijven lachen.
Om de echt pijnlijke dingen lachen we ook niet. We kijken elkaar aan en hopen dat blikken kunnen troosten.