Vergeet Mij Niet

Lien de Jong (84) © Ernst Coppejans

Donderdag 6 september was bij Pauw een gast die veel indruk op mij maakte. Lien de Jong. Een krachtige, prachtige dame met een geschiedenis om te willen vergeten. Bart van Es schreef een boek over haar leven.

Het verhaal is al boeiend genoeg maar dat is niet perse wat mij zo raakt. Het is de uitstraling van deze vrouw. De lach, de ogen die spreken, het kordate, het onbreekbare, het tere ook.

Vergeet mij niet

Bart van Es, de schrijver van Vergeet mij niet, woonde bijna zijn hele leven in het buitenland. Een verhaal uit zijn Nederlandse jeugd blijft hem bij. Over het Joodse meisje Lien dat bij zijn familie zat ondergedoken. Hoe het contact plotseling verbroken werd en hij zich afvroeg wat er van Lien de Jong terecht was gekomen. Wat was haar verhaal. Hij zoekt haar op en dat is het begin van een vriendschap en een boek dat deze week verschijnt.

Ik ken het boek nog niet, maar ik hoor in het interview bij Pauw de verschrikkingen. Er wordt een brief voorgelezen van de moeder van Lien aan de pleegouders van het meisje. Een prachtige brief van een moedige moeder. Een liefdesbrief van een moeder waarmee ze haar dochter weggeeft uit liefde.

Generatie

Als ik verhalen als deze hoor of lees, besef ik altijd zo goed dat mijn generatie een gelukkige generatie is. Van na de oorlog en waarschijnlijk ook van voor de oorlog. En ik hoop en bid dat ‘voor de oorlog’ nog heel lang gaat duren. Voor al die jonge mensen die nu spelen en zingen en geloven dat het voor altijd zo zal blijven. Daarom zijn de verhalen van toen het anders was en zoveel slechter dan nu, zo belangrijk. Om het nooit voor lief te nemen.

Deze week was er veel ophef over een interview met priester Antoine Bodar. Met wat hij zegt over transgenders en homoseksuelen ben ik het niet eens, hoe kan ik, maar in essentie begrijp ik wel wat hij zegt. Natuurlijk preekt hij voor eigen parochie maar als we de parochie loskoppelen dan denk ik ook dat wij ons hier over zoveel dingen zorgen maken omdat we de tijd en de ruimte hebben om ons zorgen te kunnen maken.

Leven en overleven

Wij leven en ik heb nog nooit het gevoel gehad te moeten overleven. Niet in praktische zin. En dan zit daar zo’n oude dame aan tafel die alles heeft meegemaakt wat nooit had mogen gebeuren, ze heeft het overleefd en ze leeft misschien juist daardoor wel meer. Zij weet in ieder geval echt waar het om draait. Wij kunnen slechts raden. En ik wil het zelf niet meemaken, natuurlijk niet. Maar ik wil wel herinnerd blijven worden aan hoe het ook kan zijn. En dankbaar blijven.