Sarah van der Pols
Vergankelijkheid: iets wat niet lang goed blijft. De vergankelijkheid van dingen, laten we bij het simpele beginnen. De laatste tijd lijkt alles bij ons dat punt van verzadiging bereikt te hebben, van het bijna niet meer doen tot het helemaal niet meer doen. Zaterdag hield ook opeens het modem er mee op, geen lichtje dat nog zin had om te flikkeren. Dood. Morsdood. De man met het Limburgse accent van de helpdesk van Ziggo was aardig en humoristisch maar het mocht allemaal niet baten. Dood is dood.
Ik had me schap gezet om een dode boom uit de tuin te verwijderen. Dat zou een klus worden maar de boom was dood en kon met twee pinken uit de aarde getrokken worden. Zielig vond ik dat. En natuurlijk hebben we de boom vervangen door een jong en onschuldig ding met nog veel beloften voor de toekomst, maar toch. Inruilen voor jonger en knapper…
Zaterdagavond een mooie avond voor een barbecue met later rondom het vuur verhalen delen met elkaar. Ons gezin compleet, een fijne groep maar zonder ouders. Verhalen delen over hen, over het moment dat, over spijt, verdriet en heimwee.
Zondag, drie verjaardagen. De eerste met heel veel kleine kinderen die gierend van de pret het water inspringen. Jong leven, onzeker nog maar oh, wat een mooie mensen gaan dat worden. Kleine karaktertjes die er echt nu al in zitten, de worstelaar en de prins.
De andere verjaardagen, mensen ontmoeten die je twee keer per jaar tegenkomt. Mensen missen. Jongeren groot zien worden, volwassen ineens, wanneer is dat gebeurd en wat is er dan met mij gebeurd? Verdriet en verwarring over een klote ziekte. De onzekerheid, de kring van mensen die geraakt wordt.
En overal om me heen mensen die het niet meer zo goed weten, die zelfs niet meer weten dat ze vader of moeder zijn. K. vertelt over haar vader die altijd zeer begaan was met iedereen en uitgebreide kaarten en brieven schreef. Ze vertelt hem dat een dierbare vriendin van hem en voorheen zijn vrouw, is overleden. ‘Ellen?’, zegt hij, ‘die ken ik niet’. Als zij een foto laat zien zegt hij: ‘daar kan ik toch niets aan doen’, en haalt zijn schouders op.
Vergankelijkheid. Ik weet dat het zo is en zal blijven maar soms word ik even stil van alles wat door de vingers lijkt weg te glippen. Totdat je ineens weer een vuist kan maken, gaten kan dichten en de tijd weer even stil kan laten staan.