
In het programma Five Days Inside bezoekt Beau van Erven Dorens het Rosa Spier Huis in Laren. Dit is een bejaardenhuis waar kunstenaars en wetenschappers hun laatste jaren doorbrengen.
Een prachtig huis. De kunst straalt je tegemoet. In de hal hangen schilderijen en grote zwart-wit foto’s. Kunst van de bewoners. En hoe mooi het ook is dat in dit huis min of meer dezelfde zielen kunnen verblijven, het is ook triest om te zien dat de ziel aan het verdwijnen is.
Een van de bewoners is Caroline Kaart. Ze is operazangeres, actrice, presentatrice en zanglerares. Ik herinner me haar met het grappige Schotse accent. De vitaliteit die zij uitstraalde. De grote stem, het grote lichaam. De stem is klein en iel als ze probeert mee te zingen met de live muzikanten. Je ziet hoe pijnlijk het voor haar is. Ze is onthutst als een buurman haar niet eens kent.
Herinneringen aan de muur
De kamers van de bewoners vertellen hun levensverhaal. Muren vol met posters en aandenkens, kasten vol met plakboeken. Stapels kunst als houvast in het heden. Hoe moeilijk moet die stap zijn als je groots geleefd hebt? Er is een dame van zeventig met een guitig koppie. Zij heeft zich de nacht toegeëigend omdat ze, zoals ze zelf zegt, er nog niet echt thuis hoort. Daarom doet ze haar eigen ding als de andere mensen slapen. In haar atelier staan prachtige bewijzen van haar talent.
Het is zoals de natuur
Vergankelijkheid is een pijnlijk thema maar hoeft het niet te zijn. Een van de bewoonsters zit op haar bankje buiten en geniet van de vergankelijkheid van de natuur. Op de vraag of zij niet verdrietig wordt van het wachten op het einde zegt ze wijze dingen. Ze kijkt graag naar hoe het in de natuur gaat. De bloei, de groei, de aftakeling en het vergaan en dan opnieuw de bloei. Zo is het met haar leven ook en het is goed zo, zegt ze.
Waarom vind ik het zo pijnlijk om grote mensen klein te zien worden, kwetsbaar? Het doet me denken aan de keurige, gedistingeerde man in het verzorgingshuis waar mijn schoonmoeder verbleef. De man in zijn prachtige op maat gemaakte kostuum. Een man waaraan je zag dat hij iemand was geweest maar die eindigde met zijn vinger prikkend in een bakje pudding.
Het geeft mij een triest gevoel. Tegelijk gun ik heel veel mensen zo’n prachtig huis waar creativiteit en eigenheid de belangrijkste waarden zijn. Tot het eind.
1 reactie
Ik vind het ook ontluisterend soms om te zien hoe mensen zichzelf kunnen verliezen door lichamelijke en geestelijke aftakeling.