Ik heb gisteren bij een vergadering gezeten, ik durf niet te zeggen dat ik er aan deelgenomen heb, maar aan tafel gezeten heb ik wel.
Het was laat op de middag en ik heb de meeste tijd niet begrepen waar over de anderen het hadden. Was het het tijdstip na een werklunch? Was het het onderwerp? Mijn vak, dus wel interessant.
Er werden plannen en visies gepresenteerd en er werd op elkaar gereageerd. Dus er waren er minstens twee die het snapten. Ik voelde af en toe mijn oogleden zakken en wat dan wel eens wil helpen is om beurten één oog dicht doen. Zo iets van: rust jij nu maar uit, straks de ander. Maar voor iemand die mij aankijkt ziet dat er belachelijk uit natuurlijk, alsof ik om de twintig seconden knipoog of een tic heb. Buiten dat gaat al mijn aandacht zitten in de ogen en niet in het betoog. Als iemand mij dan vraagt of ik er iets van vindt, veer ik omhoog vanuit mijn stoel en daardoor uit mijn diepste diepte en zeg: hm, hm.
Toen dacht ik, ik ga iets opschrijven, dat wil ook wel helpen. Maar als ik mijn aantekeningen nalees kan ik er niets van maken.
Ik heb dit niet vaak. Soms. Met mensen die echt op een heel ander level zitten. Dat we net zo goed twee talen kunnen spreken waarvan ik alleen de klanken herken maar er geen betekenis aan kan geven. Gelukkig kunnen we veel met lichaamstaal. Je kan begrijpend knikken, verbaasd de wenkbrauwen fronsen, instemmend hummen en koffie drinken. Heel veel koffie.
1 reactie
Ik heb wel eens in ruimtes waar veel herrie is en veel mensen samen zijn moeite om te verstaan wat iemand tegen me zegt. Als ik dan (voor mijn gevoel) al duizend keer “hè?” of zoiets heb gezegd, ga ik op een gegeven moment maar knikken en glimlachen terwijl ik geen idee heb wat er tegen me gezegd wordt. Dat levert soms vreemde blikken op, want dan was een knik of glimlach niet op zijn plaats. Heel pijnlijk. Misschien moet ik net als jij voortaan maar hm, hm zeggen. Lekker neutraal.