De moeder van Vriendin wordt 84 jaar. Een feestje waard. Moeder zit in een verpleeghuis en heeft nog weinig weet van haar verjaardag of leeftijd. We hebben besloten om ergens buiten te gaan picknicken. Het weer zit mee en moeder wordt in haar rolstoel meegenomen.
Aanwezig is ook haar kleinzoon van 32 jaar. De kleinzoon die altijd vlak bij moeder heeft gewoond en met wie de band ook groot was. Alleen, met de kleinzoon gaat het ook niet goed. Hij beweegt moeilijk en heeft zichtbaar moeite met het inschatten van de ‘gewone’ situaties. Eigenlijk, hoe triest ook, lijken moeder (oma) en kleinzoon op elkaar. Ze weten het allebei niet meer zo goed.
Oma ziet en weet niet dat haar kleinzoon niet meer de kleinzoon is van eerst. Ze probeert contact met hem te maken door hem dingen te vragen die hij niet begrijpt.
Kleinzoon probeert oma te volgen maar begrijpt haar niet en antwoordt dan met een antwoord dat vaak goed uitkomt: ‘lekker’. Of ‘het is goed’.
Oma begrijpt er niets van. Ze roept hem, trekt gekke bekken, knipoogt maar kleinzoon wordt steeds ongemakkelijker. Ze wil iets van hem maar hij weet niet hoe hij dat moet doen. Begrijpt niet wat hij moet doen.
Tijdens het eten zie ik hoe beiden moeite doen om contact te maken maar het verzandt in een totale verwijdering waarin je ziet dat beiden ongelukkig zijn met de situatie. Wat een verdrietige situatie voor iedereen!
Hopelijk zijn zij beiden vooral, dit weer vergeten als het voorbij is.
Iets duurt zolang het duurt.
Behalve voor hen die het zien.
Die het niet willen zien.
(bovenstaande heb ik met toestemming van de betrokken personen geplaatst. Het is altijd lastig een keuze te maken tussen waar je wel over schrijft en waar over niet en ik ben blij met het vertrouwen dat ik krijg.)
2 reacties
Pfff An, wat treffend beschreven! Ik ben er stil van.
Ontroerend