Verdriet

Gisteren lopen we van het strand terug naar ons appartement. Het was een fijne dag met zon, zee en een lekker windje. Ik passeer twee beeldschone meisjes. De een poseert als een Griekse godin tegen de rotswand terwijl de ander fotografeert. Ze lachen een beetje beschaamd en betrapt.

Een klein stukje verder zit een oudere vrouw in bikini en omslagdoek. Tegen de rotswand aan gedrukt valt ze bijna niet op. Ze veegt met de punt van haar doek de tranen van haar wang. Misschien last van de zon of het zout van de zee. Maar als ik in haar ogen kijk zie ik dat ze huilt. Het verdriet is zo zichtbaar en tastbaar dat het me raakt. Ik loop stilletjes voorbij en hoop iets van haar verdriet met me mee te nemen. 

—————————————-

het zacht verende zand laat onze voeten zien
heel even maar, voordat de afdruk opgaat in het al en de stempel
van onze voetzolen geen indruk maakt op zee en wind.
ik voel dat ik van je hou
en aan het strand, daar huilt een vrouw

de krachtige golven doen wat ze doen
nemen mee, laten achter, brullend soms maar vaak ook dreigend liefdevol en dan
weer kabbelend babbelend over niets.
Ik weet dat ik van je hou
en aan het strand, daar huilt een vrouw

er wordt getrouwd in wit onder een blauwe lucht
wolkjes dansen mee en witte wijn fonkelt in glazen, die zingen van plezier
op barsten staan van geluk.
Ik houd van jou
maar aan het strand, huilde een vrouw.