Verdraagzaamheid

Ik heb behoefte aan vrede, aan verdraagzaamheid, aan zacht, aan liefde, aan aardig, aan attent, aan weemoed en deernis.

Ik hoorde deze week ‘Stille nacht’ en ik voelde een zo groot verlangen om in een kerk te zijn. Om naar mooie verhalen te luisteren, om niets te zeggen alleen maar te voelen. Een vreemd gevoel want ik ben al jaren niet in een kerk geweest.

De zwartepietendiscussie is een hevige.

Ik zie beelden van mannen, volwassen mannen, vaders, die eieren gooien naar de protesterende antipietmensen.

Ze highfiven elkaar. ‘Dat was lachen zeg, goed gedaan gozer’. En ik kan er niet bij. Want dit soort mannen en vrouwen zijn niet tegen of voor piet, ze zijn voor geweld. Ze zijn voor machtsvertoon, voor vernedering. Ik zie ook de antipietenmensen dingen doen die provocerend werken. De vrouw die zelf met een mobieltje filmt hoe ze zich vrijwillig omgeeft door blanke boze mannen en dan roept ‘ik word ingesloten’…

Eigenlijk heb ik er geen woorden voor.

Sylvana Simons

Sylvana Simons stond op de omslag van de VARA-gids. Abonnees hebben opgezegd. Mensen hebben de cover verwijderd omdat ze het niet aan konden zien. Die vrouw die iets vertelt waar niemand naar wil luisteren.

Ik heb ook lang naar de foto gekeken omdat het iets uitstraalt van onaantastbaarheid, sterkte, ‘jij, blanke vrouw of man, krijgt mij er niet onder’. Dat had anders gekund maar niet gemoeten. Want zij confronteert ons met iets wat we niet willen voelen.

Het is een treurige start van een tijd dat altijd dat feestelijke in zich had. Van verlangen, van thuis zijn, samen. Maar ‘samen’ wordt steeds beperkter. Samen is geen samen maar is samen zonder jou.
De enige manier om echt weer samen te komen is toenadering zoeken. Langzaam de afstand overbruggen om elkaar tenslotte een hand te kunnen geven. Voorlopig zie ik vooral mensen die van elkaar weglopen, de rug toekeren en dan is er bijna geen weg terug.