In een uitzending van Pauw vorige week waren Ali B en Van Persie te gast. Ali B schreef met organisatiedeskundige Karin Manuel een managementboek. Ali B? Een managementboek?
Van Persie en Ali B blijken vrienden te zijn. Al heel lang. Van Ali B weet in inmiddels dat hij veel meer is dan de knuffelmarokkaan, maar van Van Persi herinner ik me vooral de arrogante houding van een over het paard getilde voetballer. En natuurlijk heb ik als Feyenoordfan een andere Van Persie over het veld zien stralen maar een pratende, denkende Van Persie kende ik niet goed.
‘Ik kan dingen zeggen waarmee ik wegkom’
Pauw vraagt Ali B wat hem een manager/inspirator maakt, hoe dat komt. Ali B vertelt dat hij in een programma als The Voice, tegen talenten dingen kan zeggen die niet leuk zijn om te horen maar die van hem geaccepteerd worden. Een eigenschap die hij altijd al bleek te hebben, als kleine jongen al.
Elke keer als ik Ali B hoor praten en dingen hoor zeggen die iets doen neem ik in gedachte mijn petje voor hem af. Een rappende wijsgeer. Ook in The Voice ben ik altijd onder de indruk van zijn empathische benadering van talenten, hoe hij de juiste snaar raakt door ook soms niet aardig te zijn maar wel opbouwend. Ali B coach? Daar moest iedereen aan wennen maar nu allang niet meer. Je hoeft niet zelf te kunnen zingen om mensen te leren zingen.
Is dit het nou?
Ali B vertelt dat hij op een gegeven moment alles had wat hij voor zichzelf gewenst had. Een carrière, geld, een prachtig huis, alles. Maar dat hij toen al snel dacht: maakt mij dit nu gelukkig, is dit het nou?
Ik kan hier het hele gesprek overtikken maar je kan ook zelf kijken. Luisterend naar twee galbakkies die volwassen werden op een leuke manier. Ik word er blij van, het geeft hoop. En ik weet dat zeker een Ali B door menigeen wordt uitgespuugd, dus ik spuug gewoon blij terug.