Gisteravond een bijzondere avond meegemaakt. Bij vrienden thuis en een kleine groep kwam daar een medium die voor ons contact probeerde te maken met overleden bekenden die ons misschien iets wilde vertellen.
Ik zit er altijd wat dubbel. Met een twijfel, met een wens dat, met een gevoel van hoop. Mijn moeder kwam door. En hoe ik ook probeer daar met scepsis naar te kijken wat mij verteld werd klopte als een bus en was ook zeker niet voor anderen bestemd. Daarvoor was het te specifiek. Een vrouw, ziek maar toch met een onverwacht overlijden. Een zorgende vrouw. Binnen haar mogelijkheden stond haar hele leven in het teken van zorg voor de kinderen. Voelde zich soms alleen staan.
Wat mij overtuigde was het feit dat ondanks alles wat er gebeurd is, deze vrouw, mijn moeder, ons geleerd heeft om een band met elkaar aan te gaan. Zodat wij, haar kinderen, nu nog steeds zeer hecht met elkaar verbonden zijn. Dat is haar verdienste.
Laten we dat nu vaak tegen elkaar hebben gezegd. Die band die wij als kinderen onderling hebben is heel bijzonder. Gedurende ons hele leven leren we steeds weer dat het niet zomaar iets is maar een groot cadeau. Dat je als zussen/broer het gevoel hebt dat je vrienden voor het leven bent. Het mooie is, dat of je nu gelooft of niet in medium en het leven na de dood, deze boodschap is altijd waar. Al is het maar in mijn hoofd en hart.
Geruststellend om te horen dat ze er tussen uitgepiept is omdat het goed was zo. Ze was klaar met het leven. Verdrietig maar waar en ik begrijp het goed.