Ik volg het programma Utopia. Een keer ingerold en ik houd er van. Groepen, mensen die samen er iets van proberen te maken en vorm willen geven aan hun Utopia als voorbeeld van hoe we met elkaar zouden kunnen leven. Werkt het? Neen. Teleurstellend maar ook zo normaal. Leren we het ooit?
Aan het eind van dit jaar moet er uit al de mensen die wonen in Utopia de Utopiaan van het jaar worden gekozen. Dat kunnen kijkers doen maar ook onderling stemmen ze op elkaar. Het breekt los, het misgunnen, de voorwaarden stellen, je zelf beter vinden, vinden dat er maar twee zijn die het echt verdienen omdat… omdat ze het doen zoals jij dat wilt? Dreigen om weg te gaan als die ene utopiaan wordt die alleen maar flierefluitend door het leven gaat.
Waar staat dat flierefluitend niet utopiaan-waardig is? Waar staat dat je je als een kleine despoot moet gedragen onder het mom van eerlijk en oprecht zijn. En dan roddelend tegen elkaar zeggen dat je er niet wakker van ligt. Niet wakker van liggen… wie neem je in de maling?
Oh, wat teleurstellend maar hoe groot moet je zijn om dit spel wel objectief en liefdevol te spelen. Ik zou het vrees ik ook niet kunnen. Dat verdomde ego zit ons elke keer weer in de weg. En begin je zelf niet met het spel dan doen anderen het wel.
Voor mij zijn de winnaars de mensen die zich niet laten voorstaan op hun inbreng maar gewoon inbrengen. Hun liefde en wijsheid, hun vrede en warmte. Bijna een god moet je zijn om te voldoen aan al die nobele gedachten en wensen. En Goden, hebben we er daar ook al niet genoeg of teveel van?