Als er een programma was waar ik niet op zat te wachten was het wel Utopia. Een groep mensen, inidividuen, die samen hun utopia creeëren. Een soort Big Brother maar dan veel langer, wie weet zelfs wel, voor altijd.
Toch bleef ik een keertje hangen, en nog eens en nog een keer en nu behoor ik tot de groep vaste kijkers. Wat maakt het dan toch interessant om naar te kijken? Mensen. Te zien dat het overal hetzelfde is. Zet mensen in een groep en er ontstaan interessante interacties. Alle emoties vliegen in sneltreinvaart door een ruimte waar mensen samen moeten verkeren. Mannen en vrouwen, grote en kleine bekken, blaaskaken en doorzetters, twijfelaars en zekerweters, drinkers en niet-drinkers, lachers en huilers, vaders en moeders, jongetje, meisje.
Eigenlijk is het gewoon groepstherapie. En daar hield ik ook altijd van. Geen betere leerwereld dan leven in een groep die elkaar niet uitgekozen heeft. Die er iets van moeten maken. Leren van anderen en van jezelf.
Ik geef toe, dat is een utopie maar ik geloof er zo graag in. Ik geloof zo graag in de mogelijkheid tot ontplooiing, inzicht verkrijgen, schaduwkanten omarmen en eerlijk zijn, ook in al je rottigheid. Het meeste heb ik ooit geleerd van ongelooflijk op mijn bek gaan. Afgaan, afdruipen, opstaan en doorgaan.
Utopie, dit programma. Oh, hoe heerlijk me te ergeren aan domme mensen, roddel en achterklap, het totaal ontbreken van enig inzicht in eigen handelen maar toch, blijven geloven, dat het een keer gebeurt. Dat Kees geen oude bejaarde meer wordt genoemd, maar wijze man. Omdat hij dat dan (eindelijk) is.