Ik had besloten er niet naar te kijken. Bij voorbaat al, wetende dat ik toch nooit iets lang kan volgen. Maar er werd veel over gesproken en zo als altijd, is mijn nieuwsgierigheid te groot om er weerstand aan te bieden. Programma gemist had ze nog keurig op een rijtje. Wat in ieder geval mooi is van het programma, is dat er gepraat wordt over de essentie van het leven, om maar eens even iets op tafel te gooien.
Veel bewoners van Utopia maken een keuze om anders te willen leven, terug te gaan naar, ja naar wat? De bron, het begin, het nieuwe leven? Gaat het lukken, wat verwachten wij, jij en ik, er van?
Ik heb slechts de eerste twee afleveringen gezien en zoals dat hoort bij groepsprocessen, zo gaat dat ook hier. Er worden groepjes gevormd van min of meer gelijkgestemden, er wordt geroddeld over ‘de ander’. Er zijn zwijgers en er zijn praters, nemers en gevers, bazen en volgers. Het zijn gewoon mensen natuurlijk en dat maakt mij toch wat minder gerust op de uitkomst. Over een jaar hebben we geen prachtige mini maatschappij, we hebben een mini maatschappij die in essentie niet anders is dan de grote, die ze voor een jaartje achter laten.
De winst zal bestaan uit het denken over, het praten over wat zou kunnen zijn mits…
Mits we allemaal bereid zijn om naar onszelf te kijken, te willen blijven leren vooral van fouten of zwakheden, leren elkaar niet te overtuigen van een gelijk, leren dat er genoeg is voor iedereen en vooral dat het allemaal goed is. Het is goed wie of wat je bent.
En dan stoppen met het belonen van gedragingen waarmee we eigenlijk deze hele theorie weer te niet doen.