Uitgeteld

Verhuizen is een ding. Ook voor een hond. Ami doet het geweldig maar gisteren merkten wij dat ook zij een beetje aan haar taks zit.

Begon het met ontwaken in Scheveningen. Daar voelt ze zich al helemaal vertrouwd. Maar toen naar het nieuwe huis, dat lege huis waar alleen een kussentje ligt voor haar. Ze rollebolt wat over de cementen vloer en showt haar ‘grey look’. Ze loopt mee door de Gamma, door Praxis en door het winkelcentrum. Dan nog even naar Zoetermeer bij de zus van vrouwtje en daarna nog even naar het nichtje van vrouwtje.

Schootmoment

Daar lopen katten rond die zich een hoedje schrikken van ons monster. Maar Ami ook van hen. De kattenbrokjes lonken en de kattenluchten geven haar die alerte blik waardoor ze weer een puppy lijkt. Vriendin gaat onder het kappersmes en Ami volgt het allemaal niet meer. Plotseling voel ik haar snuit die ze tussen mijn knieën druk. En dan gebeurt het onmogelijke. Ze kruipt op schoot. In drie jaar tijd is dat nog nooit gebeurd dus ik roep iedereen er bij als getuige. Ze ligt er bij alsof het de normaalste zaak van de wereld is terwijl ik daar alleen maar compleet gelukkig zit te zitten.

Ze knort genoegzame geluidjes en sluit haar ogen. Ze is moe. Later, ’thuis’ in Scheveningen springt ze tussen mij en Vriendin in en zucht. Zo dichtbij kwam ze niet eerder. Zo dichtbij heeft ze dus even nodig.