Uggelig

We hebben het weer eens over het weer. Hoe warm, hoe bijzonder. We puffen in oktober van de warmte. Trekken jassen toch maar uit. Mijn lichaam werkt alleen niet mee. Die staat in herfststand.

Ik voel me uggelig.
Dat gevoel dat je verlangt naar andere warmte. Naar samen, naar kaarsjes aan, naar open haard en rode wijn. Als in de lente de eerste zonnestralen het land doen oplichten, licht mijn hart ook een beetje op. Het cadeautje van boven doet wonderen voor hart en ziel. Maar het is wel een keertje klaar, ja!

Wintermens

Ik ben geen wintermens. Sneeuwpret is niet aan mij besteed. Buitenzijn is geen feestje. Maar binnenzijn omdat ik niet buiten wil zijn, wel. Ik verlang er voorzichtig naar. Naar gordijnen dicht, naar afzonderen, naar in het donker filosoferen over het leven en de liefde, over al die binnenzaken die in de zomer maar moeilijk op gang komen. De zomer is onze buitenkant, de winter onze binnenkant.

Andere zon

De zon is ook anders deze dagen, al bijna afwezig, hij schijnt nog wel maar het gaat niet meer van harte. De ligstoel heeft zijn beste tijd gehad, die zal mij nog maar even kunnen dragen. De tuin weet ook van geen ophouden. Overal springen weer grassprietjes omhoog, denken rozen het nog eens over te kunnen doen maar ze komen van een koude kermis terug.

Seizoenen

Die seizoenen van ons. Altijd wat te zeiken. Te lang, te kort, te koud, te warm, te winderig, te nikserig. Maar de seizoenen doen meer dan het weer in vieren delen. Ze zorgen ook dat wij ons terug kunnen trekken om straks weer met alle energie naar buiten te treden.

Ik doe vandaag mijn uggs aan. Het belooft 26 graden te worden, deze dertiende oktober. Ik daag ze uit. Al die zesentwintig graden.