Tweeling

Vandaag is mijn tweelingzus jarig. Tweelingen. Ze komen bij ons in de familie veel voor. Van mijn moederskant hadden twee van haar zussen een tweeling en van mijn vaderskant één van zijn broers. Dus het was niet vreemd dat zus en ik bijna tegelijk ter wereld kwamen.

Tweeling-zijn is iets aparts. Hoewel we totaal niet op elkaar leken en lijken is er een band die bijzonder is. Je bent, ik was, nooit alleen. En jarig zijn doen we nog altijd samen. En het is bijzonder dat we dat gelukkig nog altijd samen kunnen vieren. Zo lang al, want zo oud al.

Ik kwam deze foto tegen. Een mooie jonge moeder die naar haar kinderen kijkt. Hoe oud was ze toen? Zo rond haar 22ste had ze vier kinderen. Vier ukkies die door het huis banjerden zonder alle luxe die we tegenwoordig hebben.

Plotseling

Zonder het te weten kregen mijn ouders er ineens twee tegelijk bij. Stel je voor, geen telefoon om een dokter te bellen en een vrouw die roept: ‘er komt er nog één’. Mijn moeder vertelde vaak en tot ons groot genoegen, want je kan al kind niet vaak genoeg  horen hoe je ter wereld kwam, hoe mijn vader naar een telefooncel rende om een dokter te bellen. Hoe we daarna met spoed naar het ziekenhuis werden gebracht want samen wogen we nog geen 8 pond. Met dat gewicht is het helemaal goed gekomen trouwens.

Tweelingband

Ik ging er van uit dat een tweelingband voor altijd is. Totdat ik van een nichtje hoorde dat zij helemaal geen contact meer heeft met haar tweelingzus. Ik kon me daar niets bij voorstellen behalve een enorm gevoel van gemis en leegte.

Dus vandaag vier ik met nog meer dankbaarheid dat mijn tweelingzus zo dichtbij is.
Er is niets mooiers dan elkaar omhelzen en feliciteren.