We hadden gisteren een aankoopgesprek bij een makelaar. Een eerste gesprek omdat we een optie hebben op een nog te bouwen appartement. Natuurlijk hebben we vragen. Deze staan keurig op papier en nemen we mee.
De ontvangst is vriendelijk. Op tafel ligt een prachtige brochure, bijna groter nog dan het te bouwen appartement. Zo gaat dat, weet ik.
Dikke map
Er ligt ook een dikke map. Ik weet niet wat het is de laatste tijd, maar dikke mappen vertrouw ik niet. Heb van te voren al geen zin om daar aan te beginnen. Maar dat moet wel, zegt de mijnheer en wel deze week nog. Met andere huiswerkopdrachten op het netvlies (was ik nu toch maar eerder begonnen) kijk ik naar Vriendin. Ze kijkt niet terug. De man neemt de map met ons door en wijst ons waar we straks moeten beginnen met lezen zodat we het gaan begrijpen.
Technische vragen
Dan neemt hij een boekje uit de map en zegt: ‘Deze ga ik nu alvast doornemen met u. Waarschijnlijk zijn dan de meeste vragen die u hebt, al beantwoord.’ Het gaat om de technische feiten van het gebouw. De samenstelling van het beton van de vloer, de muren, de dikte van de muren, de mogelijkheden van het verplaatsen van muurtjes. We luisteren en knikken.
Geen van deze vragen was ook maar een seconde bij ons naar boven gekomen. Bij anderen dus blijkbaar wel.
Zon
Wij willen zon. Of hij dat ook verkoopt. Zon op het terras? We willen weten welke kleur de raamkozijnen krijgen. En we willen een gashaard er in. De man verslikt zich bijna. Dat kunnen we vergeten.
We hebben een week de tijd om te lezen en vragen te stellen. Als we weggaan geef ik Vriendin de map aan. Ik neem de brochure. Of Vriendin de kleine hint begrepen heeft… ik denk het niet.