Vier mei 2019. Onderweg naar de verjaardag van zus en zwager vragen we ons af of we de twee minuten stilte zullen meemaken tijdens het drukbezochte feestje.
De hele familie is er en dat zijn in ons geval, tien kinderen van twee tot 10 jaar en zo’n twintig volwassenen. De kinderen zoeken graag hun eigen plekkie in het huis en dat is het liefst niet bij ons, de ‘volwassene’. Af en toe komen ze naar beneden om een greep te doen in het zout en zoet. Tevreden zeg ik tegen schoonzus die naast me zit ‘wat een familie toch’. Zij knikt. ‘Hoor het gekakel’. Wij kunnen er wat van, kinderen én volwassenen, het hele huis is gevuld met gekwebbel in alle mogelijke toonhoogten.
Stil
Plotseling hoor ik in de kamer van alle kanten ‘sssttt, sssttt’. Het kwartje valt. De twee minuten stilte van 20.00 uur is begonnen. Vorkjes blijven half in de lucht hangen, drankjes worden op tafel gelaten. En ik schaam me een beetje omdat ik dit moment voorbij had kunnen laten gaan. Maar we zijn stil en dat is een opvallende gebeurtenis in de familie. Niet alleen voor ons. Een voor een komen de kinderen met iets van verbazing op hun gezicht en een onzekere glimlach de kamer in. Hun ogen gaan heen en weer. Wat zijn die grote mensen ineens idioot stil aan het doen? Je ziet het aan hun blikken. Moeten ze lachen of valt er niets te lachen. De kleinste kruipt bij mij op schoot en de lach in haar blauwe ogen werkt aanstekelijk.
Mag je lachen tijdens de twee minuten stilte. Ik besluit van ‘ja’.
Voor jullie
Hoe heerlijk is het als je niet weet waarom we twee minuten stil zijn. Dat je niet weet van een oorlog, van verdriet, van wanhoop. Van iemand moeten missen. Voor hen zijn we stil. Voor al die kinderen die hopelijk net als wij op kunnen groeien in een wereld die veilig is. Waar liefde vanzelfsprekend is, een papa, een mama, oma’s en opa’s. En ik weet dat papa’s, mama’s, oma’s en opa’s zich zorgen maken over later. Over de wereld waarin we nu leven en die we niet meer begrijpen of kunnen voorspellen. Vanzelfsprekendheid is vervangen door onzekerheid.
Maar zij weten nog nergens van en hoe heerlijk is dat. Laten we vooral lachen.