Hier kijkt niemand echt van op. Een stelletje. In het bos, op het strand, in het park, in de bus. Zij haar hoofd op zijn schouder. Gewoon een lief plaatje.
Zaterdagavond laat nemen wij de bus terug naar onze nieuwe woonplaats. Op het Centraal Station komt een jongen aangerend. Hij wacht bij de deur en ik zie door het raam een andere, kleinere jongen aan komen lopen. Niet zo snel als zijn vriend omdat hij dat niet kan. Zijn gehandicapte benen werken niet mee. In zijn handen niets anders dan een boek. ‘Kluun’ lees ik op het roze omslag.
Ze ploffen neer op een bankje naast ons. Twee leuke gasten. Ze praten, lachen. De grotere leunt tegen het raam en samen kijken ze naar iets op zijn mobieltje. De kleinere jongen laat zijn hoofd hangen op de schouder van zijn vriend. Deze slaat afwezig zijn arm om de schouders van de jongen en streelt zijn wang.
Druk
Het is best druk in de bus. Er staat een grote man uit te hijgen die nog net op tijd zijn bus heeft gehaald. Mensen, terug of op weg naar iets dat gevierd moet worden in het weekend, praten met elkaar.
Niemand, niemand kijkt naar het stel op de bank. Behalve ik dan. Want het is zo’n lief tafereel. De twee jongens zitten gewoon in een bus. Ze zijn zich totaal niet bewust van die vrouw die naast hen zit met haar vriendin aan haar zijde. De vrouw die geraakt wordt door de liefde en de terloopsheid van de liefde. De onbekommerdheid omdat het allemaal goed is.
Word ik blij van liefde, nog blijer word ik van die twee mannen die niet gestoord worden door schaamteloze blikken en minderwaardige opmerkingen. Niets. Niemand. Wat een fijn land is dit toch, denk ik, om 23.30 uur in bus 22.
2 reacties
Nederland is wat dat betreft inderdaad een fijn land over het geheel genomen! Er is in principe veel ruimte voor mensen die misschien wat anders zijn dan anders. Op dansles kan ik ook altijd erg genieten van de twee heren in de groep voor ons, die samen dansen.
Tot tranen geroerd…….