Twee hele verschillende werelden

Brit Dekkers en Marco Kroon. Gisteren allebei in het nieuws en allebei bleven ze in mijn hoofd rondzoemen. Is er een grotere tegenstelling mogelijk? Waar je bij Brit denkt aan beschermen, denk je bij Marco aan heel hard wegrennen. Tenminste: ik dan.

Brit was gisteren opnieuw te gast bij DWDD. Omdat na de laatste keer er een social media hype ontstond voor ‘meer Brit’. Mensen lachen om haar omdat ze dom is? naief? niet van deze wereld? Dat laatste is zeker waar. Zoals ik schreef, de behoefte om haar te beschermen, te behoeden, te waarschuwen, overvalt me.

Puur

En gisteren zie je opnieuw mensen achter haar in de studio, lachen op een manier die uiterst pijnlijk is. Ze tikken elkaar nog net niet aan. Handen voor de mond. Het is niet lachen voor de leuk, het is uitlachen met een randje ‘ach gossie’. En het stoort mij. Want wat ik eigenlijk zie is een mens die nog zo puur is dat het ons pijnlijk confronteert met alle muurtjes en manieren die we zelf opgebouwd hebben. Daarom is zij zo’n verademing. Ze denkt niet na voordat ze iets zegt, ze verstopt zich niet maar laat zich helemaal zien. Ik vind het ontroerend. Neen, dan Marco Kroon.
Militair met de rang van majoor bij de Koninklijke Landmacht en de eerste militair sinds 1955 die is onderscheiden met de Militaire Willems-Orde.

Open boek

Gisteren deed hij een boekje open over iets dat tien jaar geleden gebeurde. …

“Het was op dat moment hij of ik”, verklaarde de onderscheiden militair Marco Kroon vanmorgen in het AD. Hij leegde naar eigen zeggen een magazijn kogels op een gewapende vijand in Afghanistan en hield dat geheim”…

De hele dag denk ik wat een raar verhaal is dat toch. Waarom nu? Waarom komt hij met dit verhaal? Misschien zie ik teveel series en Netflixvarianten op oorlogsverhalen, maar wat is zijn punt? Dat het niet mag? Dat het niet nodig was? Wie heeft gevraagd om dit verhaal? Kortom: wat is dit?

We zien beelden van Kroon waarin hij uitlegt dat hij het wel van de daken wil schreeuwen, de toedracht, het hoe en waarom maar dat het niet KAN. Staatsgeheim. Hij kijkt betekenisvol. Maar waarom die hele schietpartij niet verborgen houden dan, waarom vertel je een beetje en wat moeten wij er mee.

Het verschil tussen Dekkers en Kroon is dat zij een open boek is en hij een open boek speelt. Een open boek verborgen onder blinkende militaire onderscheidingen, een pantser van een kostuum en een verbetenheid die mij angst aanjaagt.

Gek of goed

Sommigen beweren dat hij de weg kwijt is. Anderen weer dat hij iets voor wil zijn door nu met een verhaal te komen. En waarom horen we geen collega’s van hem, hij was daar toch niet in zijn eentje? Die moeten het verhaal toch kennen?

Ik heb nog nooit een blog geschreven me zoveel vraagtekens. En ik weet dat niemand het in zijn hoofd haalt om Dekkers en Kroon in één verhaal te vermelden. Maar soms werkt dat hoofd van mij zo.