Het is bijna zover. Vanaf 20 januari wordt Trump de nieuwe ‘godfather’. Vannacht hield Obama zijn laatste speech en nu wachten we af in de spelonken van vertwijfeling, angst en die onheilspellende voorstilte.
Ik wil het niet eens zien, dat moment waarop Trump gaat beloven het juiste te doen. Het vierkante gezicht met het vierkante ego van een blokkendoos. Met zijn opblaasbarbie naast hem.
Wat mij vooral zorgen baart is het korte lontje van de president-to-be. Zijn tweets geven meer bloot dan mij lief is. Hoe gaat hij straks om met zaken die er echt toe doen. Wil je mij pakken? Dan pak ik jou twee keer zo hard. Ik neem aan dat hij niet in zijn eentje beslist over knoppen indrukken en andere onweerkeerbare beslissingen maar toch, het gevoel dat onze veiligheid in handen is van een mijnheer met het charisma van een heipaal… het baart me meer dan zorg.
Is er een grotere tegenstelling mogelijk dan Trump ten opzicht van Obama?
Hard versus zacht, medogenloos versus mededogen, haat versus liefde, het onberen van enig gevoel van humor versus de donkere pretogen van Obama, de klompendans versus de soepelenheupenrumba.
Blank versus zwart is waarschijnlijk nog het minste grote verschil tussen deze twee mannen.
Ik had zo gehoopt dat Trump omstreeks ‘nu’, zou zeggen: ‘Haha, dit was een grote grap. Ik wilde laten zien wat mogelijk is als je maar wilt. Maar natuurlijk ga ik het niet doen, ik kan het helemaal niet. Maar zet mij nooit meer zo voor schut, Obamaatje, want je ziet wat daar van kan komen’.
En het erge is dat we het zelf doen. We kiezen met ons volle verstand een man die schreeuwt en blaast en gromt maar nergens zijn armen spreidt. Die nergens zegt: ‘ik kan het ook niet alleen’ of ‘ik beloof teveel want ik kan het natuurlijk niet allemaal waarmaken’.
Of wacht even, dat is pas in maart natuurlijk. Oeps. Vergissing. Een hele grote vergissing.