Niet de aanblik van Ami, zwemmend in het water, maar de aanblik van ons, twee vrouwen aan de kant, juichend en met tranen van ontroering. Dat moet een gek plaatje zijn.
Waar Ami vorig jaar voor het eerst het water inging, gewoon poedelen zeg maar, precies op diezelfde plek, deed ze zondag haar eerste zwempoging. Niet bewust, ze kon niet anders omdat de grond plots onder haar pootjes verdween.
Maar ze zwom naar de kant en was daarna helemaal door het dolle, want zo door en door nat was ze nog nooit geweest. Als een afgeschoten raket zigzagde ze langs bomen om aan die euforie uiting te geven.
En wij. De vrouwtjes. Het scheelde maar een haartje of we hadden elkaar midden in het bos gekust en gefeliciteerd. Zo trots waren we.
Onze Shiba Ami
Een shiba is een eigenheimer, een hond die net zo goed zonder baasje door het leven zou kunnen. Niet wij doen haar een plezier om haar een huis te bieden, het is andersom. Zij gunt ons haar aanwezigheid. De rollen zijn verdeeld en wij zijn dankbaar voor haar koninklijke aanwezigheid.
Makkie
Dat het hebben van een Shiba een makkie zou zijn, dat hadden we niet kunnen geloven. Maar met Ami is het wel zo. Gisteren in Monster loopt ze plots de hondendijk over naar de andere kant. Ze kijkt boven even minzaam naar mij voordat ze het pad naar het water kiest. Ik blijf staan, geen zicht meer op haar. Even later fluit ik haar fluitje en komt ze aangestormd mijn kant op. Aan haar vacht te zien heeft ze even gebadderd.
Waar ze normaal gesproken mij negeerde en ging zitten als ze eigenlijk wilde zeggen ‘kom, we gaan naar huis’, houdt zij mij nu in de gaten. Ineens zijn we baasje en hond geworden. Zoals het moet. Zelfs bij shiba’s.