Goddank. Martin Gaus heeft gesproken. Het mag toch. We mogen onze honden troosten als ze bang zijn. Met terugwerkende kracht blijkt mijn opvoedingsstijl zo slecht nog niet.
Jarenlang heb ik, hebben wij, hondenbaasjes, het gehoord en met moeite aangeleerd. Als je een hond troost bij angst voor dingen van buitenaf, dan versterk je alleen maar het gevoel. Door te troosten zeg je eigenlijk tegen een hond: ‘Je hebt gelijk, dit is iets om bang voor te zijn’, waardoor je de angst bevestigt en de hond weet dat het reden heeft om bang te zijn.
Het is een beetje als de baby die je moet laten huilen omdat het anders zo’n verwend rot nest wordt.
Vuurwerk en andere vervelende dingen
Ami is nu vier jaar. Haar eerste jaar gebeurde er helemaal niets met Oud en Nieuw en hadden wij de illusie een angstvrije hond te hebben. Niets blijkt minder waar. Niet alleen in deze tijd zien we haar angstiger worden, sowieso zien we haar angstiger worden. Een tram of trein die langs raast, een plotseling hard geluid vlak bij haar, een vreemd uitziend persoon.
Een hond is net een mens. Als ik bang ben, me bang voel, dan zoek ik naar de hand van Vriendin, de hand van Zus of Vriend of desnoods de hand van God. Een hand die de mijne omsluit met warmte, met een lichte druk van ‘ik ben er’, met vertrouwen, met ‘niet alleen’.
Niet op letten
Basje, onze eerste hond, was een stoer ventje. Maar zodra de knallen begonnen hield hij niet meer op met trillen. Niet een beetje trillen maar een onstopbaar mechanisme was het, dat zijn hartje bijna op hol liet slaan.
Ami had er geen last van. Totdat ik deze week bij wat knallen ook haar voel trillen van angst. Haar oren gespitst, haar bek open, hijgend. Ze springt van de bank en gaat op zoek naar een verstopplek. Haar favoriete plek is onder de bank maar daar past ze niet. Haar kop past er wel onder. Dus ligt ze met haar kop onder de bank in de hoop dat ‘wat ze niet ziet, haar ook niet bedreigt’. Maar geluiden dringen helaas nog door.
En natuurlijk troost ik. Wat ik tegen een mens, een kind zou zeggen. ‘Kom maar, er gebeurt verder niets maar het is wel eng en hard en plotseling’.
Toen Vriendin gisteren Ami uitliet gooiden jongeren vanaf een brommer, een rotje vlak achter hen. Wat een lol. De komende dagen krijg je haar het huis niet meer uit.
Maar gelukkig mogen we troosten en zeggen dat het weer over gaat. Tot volgend jaar dan, maar dan hebben we haar gelukkig net weer geleerd dat het veilig is, buiten.
3 reacties
Op oudjaarsavond een advokaatje met slagroom en soezen zo het nieuwe jaar in.
Geen soezen geven hoor, er moet staan….en ze soezen zo het nieuwe jaar in…….althans dat is hier de ervaring.
Al een maand geef ik Bach-rescue. Dat dempt de angst een beetje bij onze hond.