Tijdens het concert van Marco Borsato, staat rechts voor me een groepje vrouwen van mijn leeftijd. Een vrouw zit op een kruk die speciaal voor haar is neergezet. Ik weet niet waarom maar ik voel aan alles dat het niet goed is met deze vrouw. Ze straalt wel, praat en lacht maar ik voel de droefheid om haar heen hangen als een oude jas. Ze doet me denken aan mijn nichtje M. die in januari 2010, veel te vroeg overleed. Na jaren lang ziek zijn was ze op. Deze vrouw ziet er strijdend maar ook berustend uit. Misschien projecteer ik te veel op deze vrouw en zijn het mijn bedenksels. De teksten van de liedjes van Borsato geven reden genoeg om op het juiste moment troost te bieden. Diverse malen zie ik dat de vrouwen elkaar vast grijpen en zacht huilen. Ik huil van binnen mee en voel zo erg de behoefte om iets tegen deze vrouw te zeggen. Ik doe het niet. Ik heb hier niets mee te maken. Maar ik had iets troostend willen doen, laten weten dat ik om haar geef. Dat is toch raar. Of zijn we als mensen allemaal in staat om uiteindelijk echt van iedereen te houden?