We zitten in de laatste week van de Tour de France. Ik kijk en volg het met vooral bewondering voor de kracht van deze mannen. Niet alleen zij die winnen maar vooral zij die niet winnen maar een grote rol spelen in het spel dat gespeeld wordt.
De Nederlanders vallen van de fiets en dat is een triest gezicht. Mannen die afgetraind zijn en voor wie de Tour het evenement is van het jaar, van hun leven. Een stuk of 10 zitten weer thuis. Met een gebroken heup of erger, een gescheurde nier en milt en gebroken ribben. Ze kennen geen grenzen en heel vaak wekt dat bewondering op maar soms ook kan je alleen maar hoofdschuddend toekijken. Je zal de vrouw, de moeder, de zoon zijn.
Eén wielrenner is er niet meer. Hij deed ook niet mee aan de tour maar was als gast bij het Belgische ‘Mart Smeets programma’ over de Tour. Die nacht overlijdt hij aan een hartinfarct. Hoe bestaat het. Een gezonde, jonge vent. In de kracht van zijn leven. Je ziet de beelden.
Hij praat, lacht, leeft. Een paar uur later is hij niet meer.
Een trieste foto in de kerk.
Zijn fiets.
Bijna op het altaar.
Geofferd.
2 reacties
Ik kijk, herstel, keek altijd naar de tour. Mijn interesse is weg.
Ook de tour heeft helaas bijna niets meer met sport te maken. Al rennen er nog genoeg idioten de renners in de weg.
Geld en belangen.
Koste wat het kost.
Zo’n jong overlijden is verschrikkelijk, maar waar dacht je dat de hoge uitval vandaan komt……….zo’n waanzinrit als de tour als de tour lukt niet zonder dope.
Het zou beter zijn deze verdwazing te stoppen.