Nee, dit zijn geen parende kikkers. Dit zijn een paar oude kikkers. Hij, waarschijnlijk, heeft haar op zijn rug en sleept haar mee omdat ze dat zelf niet meer kan.
Je kunt er op twee manieren naar kijken. De eerste manier is: liefdevol. Want dat is het. Hij laat haar niet in de steek, hij neemt haar mee, ‘jouw weg is mijn weg’, kwaakt ‘ie.
De tweede manier is: meelijwekkend. Want dat is het ook. Zij kan niet meer op eigen benen staan. Ze zitten vastgekleefd aan elkaar, voor altijd en altijd. ‘Get off my back’. Ze kijken er ook niet echt vrolijk bij.
Ik werd getroffen door de uitdrukking van ‘haar’. De bovenliggende partij. Dat is een beetje hoe ik me voel. Oef. Als je een paar keer in korte tijd hoort dat een klacht of kwaal er nu eenmaal bij hoort, bij het ouder worden, loop je toch ineens heel anders de wachtkamer van de dokter uit.
Die plek op je buik is een ouderdomsvlek. Geruststellend dat het niets anders is maar ook een lullige diagnose waarbij je lacht als een boerin met kiespijn.
Die pijnlijke duim wordt niet veroorzaakt door die volleybal die verkeerd terecht kwam (dat was het vroeger altijd) maar is een vorm van artrose die bij jou lijkt te horen. Wist je dat er in de muis van je duim een gewichtje zit? In de muis van je duim. Waar hebben we het over. Je kunt het met een cocktailprikker aanwijzen, zo klein is het. En ze kunnen er iets aan doen. Dan verwijderen ze het trapeziumbotje en krijg je een kunstgewrichtje in je muis. Zo ver is het nog niet maar met een kunstknie in de ene en de voorbode daarvan in de andere, krijg ik ineens het beeld van een complete renovatie.Niet het geraamte dat blijft staan, nee, het geraamte wordt juist vervangen.
Het is dat of zo worden als die kikker van het plaatje. Ik ga het Vriendin niet vragen. Weet zeker dat ze zegt: ‘ga maar voor dat trapeziumbotje’. En gelijk heeft ze. We gaan zwieren en zwaaien aan die trapeze, let maar op.