Als je elke dag op een vast tijdstip met het openbaar vervoer reist, dan ga je mensen herkennen.
Sterker nog, je gaat mensen missen.
‘Zeker vrij’, denk je dan, of ‘op vakantie’.
Er zijn mensen die je groet en er zijn mensen die je niet groet en ik heb geen idee waarom ik bepaalde mensen wel gedag zeg en anderen niet.
Alle moeite doe ik om te ontkomen aan de tramgesprekken.
‘Zo, weer een weekje voor de boeg’.
“Zo, de kop is er weer af”.
“Zo de week is weer doormidden”.
“Zo bijna weekend”.
“Zo, nog 1 dagje”.
Maar vandaag deed ik. Totaal onverwacht loop ik bijna tegen de man aan die ik uit principe niet groet.
Van schrik zeg ik “goedemorgen”.
Hij zegt goedemorgen terug.
“Zo, zeg ik, daar gaan we weeer”.
En ik schaam me.
1 reactie
ha ha, grappig Anja, en zo herkenbaar!