Tramhalte, 6.40 uur

Het is donker en nog een beetje fris. Ik sta alleen bij de tramhalte. Het lukt me maar niet de tijden in mijn hoofd te prenten en kijk dus elke keer met verbazing hoe anderen dat blijkbaar tot op de seconde onder de knie hebben. Op die momenten dat de tram de bocht doorkomt, zie ik links en rechts gehaaste mensen hun eerste spurt van die dag ondernemen.
Die eerste spurt heb ik inmiddels opgegeven. Meestal haal ik het net niet. Gelukkig is dat niet het thema van mijn leven, dat zou pas erg zijn.
Terwijl ik wat heen en weer drentel komt een vermoeide man aangesjokt. Ik twijfel of hij echt de tram wil hebben of gewoon even onderdak zoekt in het tramhuisje. Zo ziet hij er uit. Moe en verward. Minutenlang staart hij naar de poster met vertrektijden van de tram. Hij draagt een sjofel oranje regenjack en een broek met te korte pijpen. In zijn ene hand draagt hij een blauwe Albert Heijn tas, in de andere hangt een open pakje sjag. Zijn lichaam gaat gebukt maar ik weet niet waaronder. Zijn hoofd hangt voorover alsof zelfs het rechtophouden er van al te veel van zijn energie zou vergen. Zijn ogen zijn naar binnen gericht. Dan zie ik hoe hij een sigaret gaat rollen. Ook het rollen van zijn sjaggie lijkt een film die in slowmotion wordt vertoond. Als ik even later weer naar hem kijk zie ik hoe hij de sigaret naar zijn mond brengt om het vloetje dicht te likken. In die tijd had ik al drie sigaretten gerookt. Heel in de verte hoor ik de knarsende tramwielen als aankondiging van zijn komst. Ik denk ‘man, steek hem nou op want de tram komt er aan’. Bibberend brengt hij de aansteker naar de sigaret en probeert een paar keer vuur te maken. Dan lukt het. Hij neemt een diepe haal, inhaleert en blaast de blauwe rook de vroege ochtend in.
De tram komt de hoek om en de man staart naar zijn sigaret.
Wat zou hij nu denken? Wensen dat hij sneller was geweest? Of is dit zoals het altijd gaat, elke ochtend?
En ben ik er gewoon een keer getuige van geweest?