Als Vriendin en ik over een jaar of wat van ons pensioen mogen genieten weten we nu al dat ons dag- en nachtritme totaal omgedraaid gaat worden. Deze ineengesmolten dagen van feesten en rusten en iets doen, geven daar voldoende bewijs voor.
Vannacht rond een uur of twee keken we met iets van verbijstering maar ook met een dwaas gevoel van blijheid naar het Top 2000 Café. Mannen en vrouwen dansen als overjarige pubers die voor het eerst sinds lange tijd weer eens een feestje hebben. Een feestje dat een half uur duurt en waarvoor je zo’n uur of acht in de rij moet staan.
Eenmaal binnen kan je kijken naar eveneens overjarige dj’s die achter een glazen ruit hun handen in de lucht bewegen. We zien een kalende man moeite doen om nog één keer te headbangen, drie dronken studentendroppies beuken elkaar op de schouder: dat is voor hen al een vorm van dansen.
Oh wat zijn we heden blij
We zijn blij, dat is wel duidelijk. Of krijgt iedereen instructies mee bij binnenkomst? Ik zie geen ongelukkige hoekhangers of verdwaasde festivalgangers. De lach of ik schietshow werkt aanstekelijk. Met al mijn commentaar weet Vriendin mij ook op mijn plaats te zetten. ‘Je blijft anders wel kijken met die gelukzalige glimlach om je lippen’.
Onder in beeld komen tweets voorbij van mensen die van elkaar houden. Of weer van elkaar houden. Of toch van elkaar houden. Vriendin vindt dat het toppunt van liefde en wacht totdat zij op het scherm mijn liefdesverklaring zal lezen.
Twitter: Eat your heart out
Maar wat een verademing om eens geen gezeik te horen, geen lelijke vloeken, geen gejij en gejou, geen smerigheid, geen anonieme grote bekken, geen oorlogsverklaring in 280 tekens.
We houden van elkaar, we willen feest, we willen lief zijn. Eigenlijk.
Zou toch mooi zijn als 2020 het jaar van de liefde wordt. Zomaar. Omdat het kan en omdat we dat stiekem allemaal wel willen.
1 reactie
Muziek verbroedert en de roze bril van nostalgie doet de rest. Mooi om te zien!