Ik ben allergisch voor sommige tv-programma’s en de mensen die de programma’s maken. Je doet mij geen plezier met Joling, Gordon en Jandino. Die laatste vond ik echt te erg. Druk, hysterisch, plat. Nu heb ik nooit kunnen lachen om pies en poep en mis daardoor bij velen de aansluiting. Maar gisteravond was Jandino te gast bij Pauw.
En mijn mond viel open, mijn hart ging open en ik bleef luisteren naar de slimme dingen die hij zei. Geen gekkigheid maar serieus, geen gekke bekken maar een man die weet waar hij het over heeft. En wederom betrap ik mezelf op te snel een oordeel klaar hebben. Ik houd niet van zijn humor maar dat zegt nog niet zoveel over de man zelf. Als humor plat is of leeg dan zegt dat niet dat de man plat is en leeg.
De vraag was hoever je kan gaan met mensen en grappen maken, soms ten koste van anderen. Jandino heeft het over een afspraak maken, je maakt samen de afspraak dat je met elkaar die grappen kan maken. Of je nu donker, wit, vrouw en man bent. Het wordt pas pijnlijk als die afspraak er niet is. Pauw geeft het voorbeeld van Gordon die de hele wereld over zich heen kreeg toen hij een Chinese deelnemer een een show vroeg of hij nummer 69 met rijst ging zingen. Terecht zegt Jandino dat die man kwam om een lied te zingen en niet om onderwerp van een grap te worden. Ook wat hij zegt over de ZwartePietenTragedie maakt indruk. ‘Dat is helemaal geen discussie, dat is een kleine groep zwart-wit denkers tegenover elkaar’ (vrij vertaald). Hij legt uit dat niemand hem onderuit kan halen met een lullige opmerking over zwart-zijn of anders omdat hij weet wie hij is en dat hij dat ook aan zijn kinderen meegeeft.
Dus een slimme vent die slimme programma’s maakt waar ik nog steeds niet naar zal kijken. Maar dat is prima.