Ik blog dus ik ben. Wat kort door de bocht maar inmiddels is bloggen wel een bijna dagelijkse activiteit geworden waar ik gelukkig van word. Maar dan moet en wil je wel gelezen worden. Gelukkig word ik dat al is het streven nog steeds om die lezersgroep uit te breiden. Het plaatje bij deze blog slaat eigenlijk nergens op want bloggen doe je tegenwoordig niet meer op die manier. Bloggen bestaat trouwens bij de gratie van die andere manier van werken. Maar het plaatje geeft zo’n heerlijk geromantiseerd beeld van ‘schrijver’. Zon, rust, (vul)pen, schrift en wodka (of koffie). Hoe zorg je nu dat je gelezen wordt?
Een vriendin die sinds kort met tegenzin op Facebook te vinden is maar al geruime tijd blogt (en leuk), verzuchtte gisteren: ‘Ik neem een hond, dan ga ik daar over bloggen en heb je zo honderd likes of ik blog over rechtsdraaiend melkzuur in smoothies’.
Ze heeft wel gelijk. Als ik blog over Hond Ami, heb ik direct al heel wat lezers die mijn andere blogs waarschijnlijk niet liken. Blog ik over een persoonlijk verhaal, dan krijg ik weer andere lezers. (Ami, we hebben jou niet genomen omdat ik blog hoor… moet je straks in therapie en dat is nergens voor nodig).
Op het werk mogen en kunnen we ook bloggen. Het idee is dat we elkaar in deze onpersoonlijke tijd van leven, toch een blik gunnen in onze binnenwereld. En daardoor een band opbouwen natuurlijk. Ik blog daar ook wel eens maar bijna altijd over het werk en hooguit eens in de twee maanden. Nu zijn er collega’s die bloggen ontdekt hebben als manier om azijn te kunnen pissen. Lastig. Wan hoe reageer ik als collega daarop? Het liefst deel ik een sneer uit maar vanuit mijn functie is dat niet handig. Maar ik voel het wel en wil het wel en denk er ook af en toe serieus over na. Het gaat niet om kritische collega’s maar om zeikerds van het zuivere soort. Hoe wij de smaak van koffie vinden uit de machines en of iemand??? daar eens een keer iets aan wil doen. Of iemand schrijft over een ziekigheidje, een kwetsuur, een arme-ik blog, noem ik dat maar.
Je leert inderdaad collega’s kennen maar of dit de manier is die we willen? En hoe wenselijk is het om te bloggen over zaken die niets met het werk te maken hebben? En is ‘ga eens aan je werk’ inderdaad ouderwets? Een beetje wel vrees ik, want werken doe je ook niet meer alleen op het werk en tijdens vaste uren.
Wat een geluk dat ik mijn eigen blog heb. Die kunnen collega’s ook lezen maar als je dat doet dan denk ik: eigen schuld, dikke bult. Dus kan ik me op mijn werk even niet meer inhouden, dan ga ik even een ‘bloggie-om’. (bloggie-om kwam ik tegen, is niet mijn verzinsel maar te leuk om niets mee te doen).