Thuis voelen

Precies 1 week wonen we nu in ons appartement. Hoe lang duurt het om je ergens thuis te voelen? Bij ons niet langer dan een dag.

Niet alleen alle dozen zijn al uitgepakt, ze zijn al weer opgehaald ook. In het kader van ‘ik kan geen doos meer zien’ een blijde gebeurtenis. Mensen om ons heen zijn verbaasd: zo snel. We zeggen er bij dat ze sommige kasten niet open moeten trekken.

Alle mankementjes die bij een nieuwbouwwoning blijken te horen worden een voor een opgelost. Als je zelf aardig blijft, blijven ‘zij’ ook aardig. En het is eigenlijk heel makkelijk te doen, aardig blijven, want we zijn blij met het huis.

De weg kwijt

Hoewel we kleiner wonen ben ik per dag gemiddeld een keer of vijf de weg kwijt. Loop de verkeerde kamer binnen, zoek in de badkamer naar het toilet die er nu niet is, roep naar boven om Vriendin wakker te maken terwijl ze praktisch naast me ligt. Dat soort dingen.

Op radio 538 is er momenteel een item over wat de grootste ergernis is. Gewoon stomme dingen die altijd fout gaan. Ik hoor bijvoorbeeld iemand iets zeggen over water laten lopen op de holle kant van de lepel. Je weet dat het fout gaat, en het gaat ook fout. Zelf zou ik deze willen toevoegen: je hebt heel veel lades en je zoekt ‘iets’. Waarom vind je het dan altijd in de laatste lade die je opentrekt? Onze keuken heeft vele lades en ik red mijn tienduizend stappen makkelijk door gewoon iets te zoeken.

Als we ’s avonds op de bank naast elkaar zitten, plotseling zitten we in dit huis naast elkaar…., we zetten de televisie aan: het werkt. Internet: het werkt. Muziek: het werkt. Hue en Sonos geïnstalleerd. Nu nog de juiste commando’s geven bij de juiste app en het klusje is geklaard.

Het oude huis doemt zelfs niet op in onze gedachten. Ami ligt meerdere keren per dag op haar rug te chillen in volkomen overgave aan de nieuwe situatie. Ik kan weer onbekommerd bloggen en op zoek gaan naar nieuwe onderwerpen dan huis, verhuizen, doos. Ik wed zomaar dat jullie daar misschien ook wel blij mee zijn.