Voor wie het is ontgaan: de langstlopende soap in ons land, The world turns, heeft zijn einde bereikt. Het heeft lang geduurd voordat ik toch min of meer gehecht raakte aan dit dagelijkse ritueel. Het terugkerende uurtje per dag, dat je met je verstand op nul, wat soms totaal geen moeite kostte, je zelf verliest in de platte buis met de platte verhalen.
Ik las gisteren van een mede-genoot, dat het gênant is om samen met je geliefde naar zo’n aflevering te kijken. Dat herken ik. Als Vriendin, die niets heeft met dit soort televisiegeweld, met me meekijkt, krijg ik de neiging om alles af te kraken. Het belachelijk te maken. In ieder geval alles te zeggen wat de ander zou kunnen zeggen. Want ik weet het ook wel, al die onzin, al die verhaallijnen, al die plots, al die relaties… maar daarom is het een soap. Een glibberend stukje drama waar je je geen buil aan kan vallen.
En wat helemaal hoort bij zo’n laatste aflevering: alles, maar dan ook alles loopt goed af. Goed, Reid is dood. Maar Reid is betrekkelijk nieuw in de serie en hij wordt met het grootste gemak opgeofferd, niet in de laatste plaats voor zijn hart. Maar nu haal ik werkelijkheid en film door elkaar.
Holden en Lily zijn bij elkaar, Carly met haar vierkante Jack, Parker verliefd op de dochter van Lily die hem ook al heel lang leuk vindt, dusty als pleegvader van de baby van Jack, die hij bij Janet, op haar verzoek, verwekt heeft om haar doodzieke dochter te kunnen redden. Henry, het sukkeltje, die zich langzaam ontwikkelde tot een leuke vent, nu samen met Babs, zijn twee keer zo oude maar wel mooie vriendin. Het zoontje van Babs, een slechte jongen maar daardoor ook weer leuk, gelukkig met zijn vrouw.
Ik kan nog uren door gaan. Dat konden zij ook. Tot vandaag. Ik moet de laatste aflevering van vandaag nog zien. Dus: don’t call me om 17.00 uur. Daarna mag je me troosten.
1 reactie
Er zijn gelukkig nog honderden andere series die je kan volgen.