Gisteravond keek ik naar de finale van The Voice Kids. Ik houd van het programma om alleen maar te zien hoeveel talent ‘we’ hebben. In de finale gisteren twee meisjes van tien jaar. Tien! Die over de liefde zingen, over pijn en over van alles waar ze nog geen weet van kunnen hebben. Maar: ik geloofde elk woord dat ze zongen.
De winnaar is Iris geworden. Een gewoon meisje van vijftien met een dijk van een stem. Ik gunde haar de overwinning want wie wil er verliezen van een meisje van tien? En dat meisje van tien, dat komt er wel. Als je ziet met hoeveel overtuiging Anna R.E.S.P.E.C.T zingt, wow, niet normaal. De timing, de houding, hoe ze eventjes de microfoon pakt en losjes naar voren loopt.
Idols
Idols was dit jaar niet echt een succes. De programmamakers en juryleden vragen zich af waarom? En ik vraag me op mijn beurt dan weer af: waarom? Nou bijvoorbeeld omdat jullie in de jury zitten, beetje flauw doen over kandidaten en het meer over jullie lijkt te gaan dan over de kandidaten. Daarom.
The Voice heeft altijd een voedingsbodem om door te kunnen gaan. De jeugd. Die zichzelf gaat ontdekken. Die een stem blijkt te hebben. Een podium verdient.
En als ze dan nog redelijk normaal blijven, gun ik ze dat podium van harte.