The Voice Kids… maar waar zijn de kids?

Trouwens, het meest irritante woord ooit: kids. Dat zeggen ouders met een flair van ‘kijk mij nou eens even nonchalant omgaan met de kleine, vreselijk leuke etterbakken’. ‘Ik kan ze aan, hé, die kids van mij’. Maar dat terzijde.

Gisteravond naar The Voice Kids gekeken en er toch wat onpasselijk van geworden. Ik heb al eerder geschreven dat ik houd van programma’s waarin talenten zich laten zien, kinderen of volwassenen. Talent is mooi en als je daar iets mee doet dan doe je jezelf en de wereld een groot plezier. Maar in The Voice Kids zien we kinderen waarin kleine moedertjes en vadertjes zijn verstopt.
Het meisje is tien. Ze doet haar lipgloss op, haar mooie jurkje, haar sieraden. ‘Zo ben ik klaar, ja, ik ben zelfverzekerd, ja, ik ben ook heel leuk en mijn stem, ik wil mijn stem aan de hele wereld laten horen.’ En dat doet ze dan ook. En ja, ze kan zingen, de gebaren die zij erbij maakt geven mij jeuk en ik voel hoe mijn vingers zich spannen totdat Vriendin zegt: ‘waarom zit je met gebalde vuisten te kijken?’

Eigenlijk vind ik sommige kinderen om te janken. Hoe ze geworden en gemaakt zijn. De kinderen kunnen er niet zoveel aan doen. Ze zijn ook maar producten van hun ouders, hun familie en van ons. Van een jury die meedoet in het opliften van kinderen tot aan de hemel en daarboven. Dat is hard vallen straks, in de echte wereld.

En niet alle kinderen die meedoen vind ik irritant. Maar wacht gewoon tot ze een jaar of veertien zijn. Dat ze iets meer weten van zichzelf dan alleen dat ze ongelooflijk goed, mooi en talentvol zijn. We spreken schande van Amerikaanse taferelen waarin meisjes meedoen aan competities om het mooiste meisje van de wereld te worden. Waarin we moeders zien pushen en trekken en drillen.
Dit is niet heel anders. Ik neem me voor om niet meer te kijken.
Kinderen mogen stuntelen, vallen, in hun neus peuteren, rare dingen zeggen, vals zingen, spelen en vieze handen hebben.
En dan ontdekken dat ze ergens heel goed in zijn. Dat is leuk.