The day after the job

Hij kan niet in slaap komen. Dat is niet erg. Op zijn rug ligt hij, staart naar het plafond en zucht dan even diep. Het hele weekend had hij zijn afscheidsspeech geoefend en het moest niet gekker worden, vandaag kwam het er soepel uit. Hij ging tenminste met een duidelijke stem.
Had hij eerder moeten gaan of het misschien wel helemaal niet moeten doen? Als hij minister president van dit prachtige land had geworden, hoe anders waren de zaken dan gelopen. Hij was daar zo op zijn plaats geweest. Beetje links, beetje rechts, een knipoog, een vaderlijke arm om de schouder en soms als dat moest, de sterke man met het geweten.

Maar hij was het niet geworden, hij zal het ook nooit worden. Hij zucht nog een keer. Gelaten voelde hij zich vandaag. Als of de hele wereld aan hem voorbij trok zonder dat hij er een aandeel in had. Pas vanavond, toen hij de voordeur achter zich sloot, voelde hij voor het eerst iets van opluchting. Het was nauwelijks merkbaar maar vanuit zijn borst leek het alsof er een extra stroompje lucht naar binnen kwam. Dat er meer binnen kwam dan hij los moest laten. Dat hij gevuld werd in plaats van leeg gezogen.

Morgen vrij. Een glaasje cognac misschien, of twee. Morgen vrij. Er liggen banen genoeg op hem te wachten en heel even durft hij zich voor te stellen hoe dat is. Dat hij gewoon zijn mening kan geven zonder dat er daarna een hele crisis uitbreekt. Dat zijn woorden er toe doen en niet de pauze die hij er tussen laat vallen. Hij is door het ijs gezakt terwijl de dooi al dagen bezig was. Hij glimlacht om deze gedachte. Twee jaar lang heeft hij gezocht naar oneliners die het zouden doen en nu het niet meer nodig is, komen ze als vanzelf bij hem op. Hij staat op, loopt naar het raam en schuift de gordijnen een klein stukje open. Net ver genoeg om een glimp op te vangen van de wereld die gewoon is door gegaan. Zo zal het zijn. Zo zal hij het ook doen. Gewoon weer verder gaan.