Soms weet ik geen onderwerp voor mijn blog. De andere keer zijn het er teveel. Dan krijg ik de neiging om van hot naar her te vliegen, terwijl ik weet dat dat geen goede methode is. Houd je bij 1 onderwerp. Dus vandaag zou ik iets over de enorm bedreigende wereld om ons heen kunnen schrijven. Of over de waan van een doordeweekse dag. Of over mijn schrijfvierdaagse waar ik vandaag aan ga beginnen. Wat te doen?
Van de week was er even niet zo veel op televisie over alle oorlogen en vluchtelingen. ‘Goh’, zeg ik tegen Vriendin, ‘even fijn, geen slecht nieuws’. Tot vijf minuten later de onthoofding wordt gemeld van een journalist. Een vriendin schreef een prachtig blog over het even de andere kant opkijken. Wil ik ook. Even. Dus ik maak die uitstap in het volle besef dat wat ik te melden heb, in het absolute niets valt bij dat wat telt in de rest van de wereld.
Deze week was in veel opzichten een heftige. Ik kreeg zelf een uitslag van een onderzoek waar ik niet blij van werd en waar ik nog even moet wachten op de definitieve uitslag. Niets levensbedreigend gelukkig maar wel vervelend. Een neef van Vriendin wordt van zijn fiets gereden en is inmiddels alweer twee keer geopereerd. Hij heeft een lange weg van herstel voor de boeg. En mijn zwager vraagt of wij nog interesse hebben in een electrische grasknipmachientje. Wij kijken hem verbaasd aan want buiten het onwillige onkruid dat tussen alle tegels omhoog schiet, hebben we niets te maaien.
Tot gisteren. Hebben we ineens wel een grasveldje met een caravan. Mijn zwager heeft een vooruitziende blik. En hebben we gisteren een bijzondere ontmoeting gehad met zomaar twee mensen, in een caravan die nog niet van ons was, met een glaasje wijn en een warmte die je maar zelden, zomaar, tegenkomt.
Soms moet je gewoon dankbaar zijn omdat er zo veel is.