Gisteravond bekijk ik enkele afleveringen van de serie: The Killing. Een spannende serie over gedrevenheid, mislukking, pijn, verlies. Misschien vind ik de serie wel zo goed omdat de mensen zo herkenbaar ‘mensen’ zijn. Herkenbaar in hun onmacht om iets te veranderen, gevoelig voor chantage, gevoelig voor corruptie ook al was dat ooit het laatste wat ze van zichzelf voor mogelijk hadden gehouden.
Ik zie hoe mensen verwijderen van elkaar omdat ze niet meer dezelfde taal spreken. Vriendschapen ontsporen door toevalligheden van missers en het misverstaan van woorden en daden. Kinderen ontsporen doordat ze geen uitweg meer zien in wat ooit hun veilige wereld was.
Ik herken hoe moeilijk het is om hulp te vragen. Hoe klein en groot je moet zijn om toe te geven dat je het niet weet. Hoe moeilijk het is om te kiezen tussen eerlijk zijn en iemand kwetsen. Hoe wiebelig onze wereld is, met zoveel mensen met al die karakters, balancerend op een heel dun draadje tussen goed en niet-goed.
Het spel dat ‘leven’ heet wordt door de een beter begrepen dan door de ander. Die is er ook beter voor uitgerust door de liefde om hem heen, door te wonen in een land zonder oorlog, door eten op een bord.
Ik zelf speel het spel van leven inmiddels zo sluw dat ik er bijna intrap. Terwijl ik weet, dat als alles weg zou vallen, al die muurtjes om mij heen, heel de facade van mijn leven, alle drukdoenerij, er alleen maar een klein meisje overblijft met de vurige wens, dat er gewoon van haar gehouden wordt.
En man of vrouw, ik denk dat iedereen dat wenst maar helaas heeft bij velen, die wens de kans niet gehad om als blauwdruk te dienen voor de ziel.
1 reactie
Die komt binnen… wat een mooi en ontzettend waar stukje..