Soms denk je, waar ga ik het over hebben. Dat is vooral vreemd in een wereld waar van alles aan de hand is. Een vliegtuig dat zomaar verdwijnt met meer dan tweehonderd mensen aan boord, om maar even wat te noemen. OekraÏne en Rusland, de dreiging van oorlog, het getut van Europa en de loze woorden van Obama, om nog maar eens iets te noemen. Of zeven jongeren in België die in 1 auto zaten en een ongeluk krijgen: allemaal om het leven gekomen, één van hen lag in de kofferbak.
Ik schrijf over niemendalletjes. Die heus wel af en toe mijn ergernis en frustratie, mijn warmte of mijn bewondering, oproepen maar die ik kan behappen. Klein, ik kan ze omarmen, ik kan troostende of hele lelijke woorden spreken. Maar Oekraïne? De echte schokkende zaken zijn te groot, ik kan er niets over zeggen omdat ik er niets van weet. Is Poetin de schurk en Obama de ‘good guy’? En al die inwoners die ook tegengestelde belangen hebben of zijn dat ingehuurde Russen die roepen wat Poetin wil. Hoe vermoeiend is het om de wereld te willen begrijpen, om niet te weten wat en wie je kan vertrouwen. En het is niet alleen daar ver weg maar ook bij ons hoor, in het mooie westen. Het is gepolijster, ze hebben nette pakken aan, maar daaronder is het niet veel beter. Gisteravond tijdens PenW vertelde journalist Jelle Brandt Corstius over zijn Russische vriendin ten tijde van de val van de Berlijnse Muur. Haar reactie: ‘wat vreselijk voor Oost Duitsland, dat die muur is verdwenen’.
Kortom, zij had geloof in haar wereld, wij in de onze. Maar geen wereld is beter dan de andere omdat in elke wereld mensen leven.
1 reactie
Ik heb dat verhaal over die jongeren in die BMW ook gelezen. Alleen : ik las iets anders. Ik las dat er 2 voorin zaten, 4 op de achterbank en één op de vloer, tussen de knieen van de anderen. In Nederland werd dat ingekort tot : op de vloerplaat. Kofferbak heb ik nergens gezien.